** วิมานแก้ว **

แก้วประเสริฐ

            วิมานแก้ว
     วกเวียนวนจนจิตพินิจอักษร
สิ่งอรชรซ่อนไว้ฤทัยขม
แสนตลึงซึ้งจิตติดระทม
ผนึกปมข่มฤดีแม่ศรีเบือน
     กลิ่นผกาพาระทึกระลึกซึ้ง
หันคำนึงสิเน่หามากรีดเฉือน
โอ้อกพี่นี้สั่นหวั่นสะเทือน
สิ่งที่เอื้อนเลื่อนลั่นพรั่นรำพึง
     ก่อนวิมานมีเจ้าเฝ้าเปรมศรี
โอ้บัดนี้พลีแล้วแผ่วสิ่งซึ้ง
ร้างเยื่อใยสุดหวนชวนใจตรึง
ครั้นคำนึงเหลือห้องมิยองใย
     ไกลเหลือเกินเหิรฟ้ามาคว้าเจ้า
เหลือแต่เนาวรัตน์มณีที่สวมใส่
ครวญรำพึงถึงสงวนแม่นวลใจ
ดวงหทัยให้สั่นสะท้านอารมณ์
     กลิ่นนัยเนื้อหอมอวลล้วนสู่ห้อง
เสมือนน้องครองอยู่มิคู่สม
ปมนี้หนอสั่นฤดีพี่ระทม
เฝ้าดอมดมขมขื่นสะอื้นคอย
     โธ่ฟ้าเอ๋ยเคยสร้างจนฝังจิต
วิมานผลิตใยซึ้งจึงเหงาหงอย
ปอยน้องนวลป่วนปั่นสั่นใจลอย
เหลือเพียงรอยหลงกลิ่นรินรัญจวน
     วิมานแก้วอบอวลล้วนผลาญสิ้น
ยังโปรยรินผันผวนหวนกำสรวล
สวนระยิบหยิบสร้อยร้อยสิ่งชวน
สร้างปั่นป่วนนวลฝากดุจลากใจ
     บรรจงสวมหลวมเหลือเมื่อเอื้อถึง
ครวญรำพึงซึ่งหทัยใกล้สลาย
พริ้มตาหลับกลับหวั่นพรั่นฤทัย
โอ้ไฉนเป็นเช่นนี้พี่โศกครวญ.
       ***  แก้วประเสริฐ.  ***