ค่าว บ่าวเฒ่า สาวเมิน

ถนปายี

"ลมหนาวโจยมา อุราแต้ไซ้ร บ่มีไผ๋ใกล้ ได้หวังเลยหนา 
หนาวเย็นแต้นั้น อกสั่นผวา บ่มีไผ๋มา เป๋นคู่เคียงข้าง 
ผ่านไปก๋ายมา เหมือนนาโล่งกว้าง เขาบ่สนใจ๋ ไปซ้ำ 
เหมือนข้าวต้าวหล่น หมองหม่นเจ้นล้ำ หัวใจ๋บิ่นบ้าง เมินนาน 
หลีกหนีบ่ป้น คำคนอู้ถาม ผ้องหาเลิกยาม เตรียมมาไว้ใกล้ 
ผ้องเตรียมชุดดา สรรหามาไว้ บังคับกั๋นไป แต้ล้ำ 
ผ้องเสาะคาถา เตรียมมาหื้อซ้ำ เป่าไปค่ำเช้า งายแลง 
หัดเอาไว้เตอะ ตึงบ่กิ๋นแหนง คาถาเปิ้นแฮง จ้วยแต่งกำอู้ 
ทุกบททุกต๋อน ตึงบ่หลิ่งหลู้ ท่องจ๋ำได้ดี ต๋ามนั้น 
เช้าตื่นขึ้นมา สีผึ้งมาฝั๊น จักว่าเฮาพร้อม ไปตาม 
เจอะน้องคำน้อย ฟั้งจ๊อยเอิ้นถาม ตั๋วน้องคนงาม ไปไหนมาเจ้า 
เหมือนฟ้ากับฝน จะหล่นมาเข้า วิ่งหนีเฮาไป บ่ตั๊ก 
เจอน้องปราณี ยินดีลองทัก หวัดดีตอนเช้า คนงาม 
เปิ้นว่าอ้ายนี้ บ่ดีมาขวาง ถนนหนตาง เป๋นของจาวบ้าน 
หลีกหนีไปเตอะ อ้ายบ่าวหน้าป้าน ผ่อหาความงาม บ่พบ 
ฟังกำเปิ้นจ๋า หยังมารัดทด อดเอาตังหน้า ยังมี 
ตึงบ่ยอมก๊าน สาวหน้อยสาวจี๋ คนงามคนดี ยังมีโลกกว้าง 
มาแล้วพี่เหย เดินเลยเข้าใกล้ ขอลองฟั้งไป แต่งตั๊ก 
จะเอ๋หวัดดี แม่สีดอกรัก คนงามของอ้าย มาเมิน 
เปิ้นว่าฟังแล้ว อ้ายเหยน้องเขิน หันอ้ายมาเมิน อ้ายเป๋นบ่าวเฒ่า 
กำอู้กำจ๋า หยังมาตรงเจ้า อ้อมไปสักหน้อย บ่ช้ำ 
เขาคงหันเฮา เกิดมาเมินล้ำ เฒ่าจ๋นบ่ได้ ไข้มี 
จริงจริงแล้วแต๊ เฮายังบ่หนี ยังอยากไข้มี คู่เรียงเคียงข้าง 
บ่เกยสุขสม เหมือนลมพัดห้าง มีแต่แตกไป ใกล๋ล้ำ 
แหงนผ่อฟ้าบน ดลหัวใจ๋จ๊ำ ความฮักจากนี้ ไปนา 
สุดแล้วแต่ฟ้า เปิ้นจะเมตต๋า ขอกล่าวคำลา ก่อนแลนายเฮย"