. . . ฉันเป็นเพียงโคมไฟที่ไร้ค่า ยืนโดดเดี่ยวอย่างเหว่ว้าและหวั่นไหว มองถนนเห็นคนเดินแล้วเมินไป ไม่มีใครสักคนสนใจเรา . . . จวบวันแล้ววันเล่าเข้าผ่านพ้น ใครบางคนหอบม้านั่งตั้งใต้เสา ฉันเปล่งแสงสาดส่องมองเห็นเงา คิดว่าเรามีแล้วคนที่สนใจ . . . ใครต่อใครต่างเข้าหามาพิงพัก เห็นคู่รักแนบชิดสนิทใกล้ กลับนับดาวดูจันทราบนฟ้าไกล ทิ้งฉันไว้เดียวดายนอกสายตา . . . จึงตัดพ้อต่อว่าหันหน้าหนี ดับแสงไฟที่มีจนหม่นพร่า ความมืดมิดขับเคลื่อนจึงเยือนมา ผู้คนลี้หนีหน้าลากลับไป . . . ณ ค่ำคืนเปลี่ยวตาพาใจเหงา ม้านั่งร้องถามเบาๆด้วยสงสัย เจ้าดับแสงให้มัวหม่นด้วยกลใด หรือเป็นไข้ปวดขมับจึงหลับตา . . . เจ้าโคมไฟช้ำชอกร้องบอกเพื่อน ว่าอิจฉาดาวเดือนเกลื่อนเวหา เขามีคนสนใจไม่ร้างลา แต่ตัวข้าร้างไร้ใครเหลียวแล . . . ม้านั่งฟังแล้วนิ่งติติงเพื่อน ว่าเจ้าคงเลอะเลือนอยู่เป็นแน่ หยุดชอกช้ำน้ำตาคลอเลิกงอแง สิ่งจริงแท้ใช้สติตริตรองดู . . . ม้านั่งบอกเป็นโคมไฟให้แสงจ้า ยังดีกว่าเป็นดาวเดือนที่สวยหรู หากขาดเจ้าแล้วใครจะใคร่ดู ต่างหนีกรูกลัวมืดมนบนฟ้าเทา . . . อยากให้เจ้าภูมิใจในตัวตน เพราะอย่างน้อยผู้คนก็เลือกเจ้า ดาวจะสวยจันทร์จะงามคร้ามไม่เอา ขอเพียงเจ้าทำหน้าที่ให้ดีพอ
++ตังเม++ 3 ม.ค. 2550 21:16 น. - ID 96871 
734
7
0
4 มกราคม 2550 01:13 น. - comment id 643060
บทกลอนงดงามตามแบบฉบับน้องตังเม เลยจ๊ะ แม้เป็นเพียงแสงสว่างเสี้ยวเล็ก เล็ก คอยทอแสง คุ้มภัยให้เด็กๆ และผู้ใหญ่ ทุกก้าวย่างบนถนนหนทางฝันที่ยาวไกล โคมไฟน้อยเจ้าคือหนึ่งความยิ่งใหญ่ที่งดงามที่ไหนมีแสงไฟ ก็ทำให้รู้สึกอุ่นใจในยามค่ำคืนที่เงียบงันนะจ๊ะ กลอนน่ารักมากจ๊ะน้องสาว
4 มกราคม 2550 07:58 น. - comment id 643073
มาเยี่ยมเจ้าโคมไฟน้อยของพี่กานต์ค่ะ น่ารักมากค่ะน้องตังเม คนเขียนใจน้อยเหมือนโคมไฟไหมน้า อิอิ
4 มกราคม 2550 09:14 น. - comment id 643103
แต่งได้น่ารักจังเลยจ้า.... จงภูมิใจในตัวเอง....แค่อ่านก้ออบอุ่นแล้วจ้า มาทักทายนะ
4 มกราคม 2550 11:44 น. - comment id 643161
งั้นหมูขี้ใจน้อยก็ต้องโดดลงบนเขียงเพื่อทำหน้าที่ละนะ
4 มกราคม 2550 13:41 น. - comment id 643168
ลาลับดับแล้วตะวันจ้า โคมไฟจ๋าเจ้าหนี้หน้าอยู่แห่งไหน เห็นหรือเปล่าว่าจันทราก็ลาไกล แล้วจะหาแสงอืนใดในค่ำคืน ฉัน "ม้านั่ง" รอฟังคำตอบเจ้า รอด้วยใจเปลี่ยวเหงา เผ้าทนฝืน เป็นเพราะเหนื่อยอ่อนล้าที่หยัดยืน หรือเป็นเหตุผลอื่นอีกหมื่นพัน ที่เจ้าทิ้ง กฎเกณฑ์ ละหน้าที่ ไม่ปันแบ่งแสงที่มีให้กับฉัน รวมทั้งอีกหนึ่งหน้าที่ที่สำคัญ ว่าเราเป็น "เพื่อน" กันคำสัญญา กลับมานะ กลับมาทำหน้าที่เจ้า ม้านั่งพร้อมจะแบ่งเบาความอ่อนล้า ขอเพียงเจ้าเรียนรู้ และเปิดตา ว่าคนเรามีมากกว่าภาระเดียว ....--- เฮ่อ!.. เหนื่อยๆๆ กว่าจะจบ แทบกระอักกันเลยทีเดียว... อ้อ เอ๋อ... มี im ฝากไว้ในดรีมไปอ่านด้วยเน้ออ... อิอิ
4 มกราคม 2550 19:20 น. - comment id 643261
หน้าส่วนตัว
ตังเมแต่งเก่งมากๆๆเรยแหละ
นัสชอบอ่านกลอนแบบนี้นะ
สนุกดี ได้ข้อคิด อิอิ ...
ชื่นชมจากใจเรยตร้า.. จริงๆน๊า
5 มกราคม 2550 18:18 น. - comment id 643601
ที่พี่แวะมาค่ะ ละก้อ ขอขอบคุณสำหรับบทกลอนด้วยนะคะพี่สาว ^^ -`๏- + = - + = - + = - + = - + = - + = - + = - + = - + = - + = -`๏-
พี่กานต์ คนเขียนนะเหรอคะ จะว่าไปแล้ว ก็คงขี้น้อยใจอยู่เหมือนกัน แต่ไม่มากหรอกค่ะ จะน้อยใจมากก็ต่อเมื่อ รู้ว่าพี่กานต์ ไม่รักง่ะ
อิอิ -`๏- + = - + = - + = - + = - + = - + = - + = - + = - + = - + = -`๏-
พี่เจน ขอบคุณสำหรับคำชม และขอบคุณที่พี่เจนแวะมานะคะ ตังเมก็ขอทักทายเช่นกันค่ะ
-`๏- + = - + = - + = - + = - + = - + = - + = - + = - + = - + = -`๏-
5 มกราคม 2550 18:56 น. - comment id 643606
-`๏- + = - + = - + = - + = - + = - + = - + = - + = - + = - + = -`๏-
-`๏- + = - + = - + = - + = - + = - + = - + = - + = - + = - + = -`๏-
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
