บางทีก็ไม่อยากเอาชนะอะไร ปล่อยความฝันไปเรื่อย บางครั้ง ใจมันหน่ายเหนื่อย อยากปล่อยชีวิตเรื่อยเปื่อย ไร้จุดหมาย เคยคิดไว้วันหนึ่ง จะฝ่าไปให้ถึง ณ ฝั่งฝัน แต่กาลเวลา ที่เคลื่อนผ่านในแต่ละวัน กลับทำให้ฝันค่อยเลือนหาย ชะตา ช่างยากเย็นเกินกว่าจะกำหนด จิตใจก็ห่อหด หวั่นไหว ความหวัง ที่เหมือนใกล้ กลับยิ่งไกล ความฝันหลอนร้าย ก็ร้ายเป็นทวี ชีวิตเหมือนเศษมนุษย์... ในมุมมืด ความรอนร้าว...เข้าเหนี่ยวยึดยากหลีกหนี... โลกแห่งความจริง..แสนมืดมนดั่งราตรี เป็นเพียงฝุ่นดิน... เขาขยี้... ไร้ตัวตน