ความหวังสุดท้าย

อ.วรศิลป์

ดุจดังหยาดน้ำฟ้า              ชะโลมหล้าให้ชุ่มฉ่ำ
กี่หมื่นกี่แสนคำ                มิอาจพร่ำพรรณา
       พระคุณของพ่อแม่     ที่ปกแผ่แก่ลูกยา
ใหญ่ยิ่งกว่าผืนฟ้า            พสุธาธรณี
       รักใสบริสุทธิ์             งามประดุจหยาดมณี
พริ้งเพริศบรรเจิดศรี       สิ้นราคีใดแผ้วพาน
       รักใสจากใจพ่อ         กำเนิดก่อจิตวิญญาณ
รักแท้แม่ประสาน            ก่อวิญญาณเป็นตัวตน
       เก้าเดือนในอุทร       ผ่านหนาวร้อนและทุกข์ทน
คำน้อยมิเคยบ่น              แม่อดทนเฝ้ารอคอย
       จวบจนลูกกำเนิด       สิ่งล้ำเลิศกว่าเพชรพลอย
เทวดาองค์น้อย ๆ              ที่เฝ้าคอยมาแสนนาน
       ทุ่มเททั้งชีวิต              มิเคยคิดจะรำคาญ
มือพ่อกรำการงาน             เพื่อเจือจานและค้ำจุน
       อ้อมอกแม่ก็กลั่น        บรรจงคั้นน้ำนมอุ่น
ด้วยรักและการุญ              หวังเพียงหนุนเจ้าเติบโต
      แม่ดุจร่มไทรใหญ่       พ่อนั้นไซร้ดุจร่มโพธิ์
ลูกรักก็คือโซ่                     ผูกมัดโพธิ์ให้คู่ไทร
       จงจำไว้นะเจ้า            ว่าอย่าเอาตามแต่ใจ
กว่าเจ้าจะโตใหญ่             ใครเล่าใครคอยดูแล
       เหงื่อพ่อที่รินหลั่ง        อีกพลังรักจากแม่
ที่สุดแห่งรักแท้                 ที่มอบแก่เจ้าผู้เดียว
       สิ่งหวังของพ่อแม่        คือยามแก่เจ้าแลเหลียว
สิ้นใจไม่ดายเดียว            มีมือน้อยคอยปิดตา
** วรรณกรรมเพื่อพ่อ **