จิตว่างได้ยินหญ้าพูด

พิทักษ์

พระพุทธะ  ตรัสรู้  จิตอยู่ว่าง
                                      ได้ยินสิ่ง  ทุกอย่าง  แถลงไข
                                      เหมือนมันฟ้อง  ตัวเอง  เซ็งแซ่ไป
                                     ว่าไม่มี  สิ่งไหน  น่ายึดเอา-
                                                มาเพื่อเป็น  ตัวกู  และของกู
                                      อย่าหลงตู่  มันเข้า  เพราะความเขลา
                                      เอาของเป็น  อนัตตา  มาเป็นเรา
                                      จะต้องเศร้า  โศกระบม  ตรมใจแรง
                                               แม้กรวดดิน  หินไม้  และใบหญ้า
                                     ล้วนแต่ส่ง  เสียงจ้า ทุกหัวระแหง
                                     คนจิตวุ่น  ไม่เข้าใจ  ไม่ระแวง
                                     ว่าทุกสิ่ง  ร้องแสดง  บทพระธรรม
                                              ครั้นจิตว่าง  จะได้ยิน  แม้ใบหญ้า
                                      มันปรึกษา  ข้อความ  ที่งามขำ
                                     ว่า ทำไฉน  สัตว์ทั้งหลาย  จะร่ายรำ
                                     ด้วยจิตว่าง  เพราะวางธรรม  ทั้งปวงเอย  ฯ