แค่เสียงลมก็ข่มใจให้ไหวหวั่น เสียงฟ้าลั่นยิ่งปั่นใจให้สุดเหงา ยามท้องฟ้ามืดมิดปิดแสงดาว ช่างแสนเศร้าหนาวกายใจไร้ตัวเธอ ... เมื่อไหร่นะ...ฟากฟ้าจะสงสาร ช่วยดลบันดาลคนรักจริงที่พักพิงได้เสมอ ให้ยามนอนมีคนกอดปลอบยามละเมอ ขอเถอะนะให้ใจไม่พร่ำเพ้ออยู่แต่ผู้เดียว