เศษสตางค์ระหว่างโถฉี่

กรวิกสีม่วง

สองตารอคอยอย่างหงอยเหงา	คืนหม่นฟ้าเศร้าใครเข้าถึง
ยืนอยู่หน้าห้องน้ำพร่ำรำพึง		สักวันหนึ่ง-กูจะไม่ทำ
ชายหนึ่งยืนนิ่งหน้าโถฉี่		แววตาล้นปรี่เปื้อนรอยขำ
เลิกงานร้องเล่นเต้นรำ		เช้าค่ำหมดไปไม่กังวล
มือหนึ่งกำลังจะจับ		อีกมือคว้าหมับ-สับสน
ใจหนึ่งอึดอัดพิกล		ใจหนึ่งหวังผลเพียงเศษสตางค์
เฮ้ย ไอ้น้อง ไม่ต้องบีบหรอก	กูเยี่ยวไม่ออก เดี๋ยวเมาค้าง
พี่ครับ ผมอยากช่วยบ้าง		(ข้ออ้างของพี่ไม่ดีพอ)
(พี่ครับ รีบเยี่ยวเถอะพี่		ใจผมร้อนจี๋แล้วหนอ
.	                      .
อยากเยี่ยวก็เยี่ยวซะให้พอ		กูจะรอจนกว่ามึงจะควัก)
สองชายยืนชิด  หน้าโถฉี่		โถนี้เป็นเหมือนแหล่งหลัก
โถนี้ยังเป็นที่พำนัก		เป็นที่คอยพิทักษ์รักษาท้อง
พ่อจ๋านมกล่องของหนูหมด		ลูกจ๋าลูกต้องอดเพื่อให้น้อง
แม่โว้ย ซื้อบุหรี่ให้ซักซอง		(สักวันกูจะต้องไม่ต้องทำ)
			.................................................................
	สายตารอคอยอย่างหงอยเหงา		...............................................
	..............................................		...............................................