*** บทสุดท้าย ***

แก้วประเสริฐ

                          บทสุดท้าย
     ขอลับกลับขอบฟ้า          สิ้นวาสนามาเสกสรร
จำเนียรเขียนอ่านกัน         ย่อมมีวันอันจากลา
     ลาก่อนมิลาลับ               ยากจะกลับนับหวนหา
สิ้นสุดซึ่งปัญญา                  เหลือเวลามารำพึง
     ไตรรัตน์อันจัดจ้าน        เก่าก่อนนั้นพลันหวนถึง
สิ่งปองลองคำนึง                 คงจะถึงซึ่งแก่นกาล
     ลาแล้วแก้วตาเอ๋ย         แม่รำเพยเคยประสาน
ผิดพลาดสิ่งใดพาล              เมตตาฉันโปรดอภัย
     ก่อนเก่าเฝ้าขีดเขียน    เพื่อร่ำเรียนเปลี่ยนนิสัย
โกรธง่ายก็หายไป              คงเหลือไว้ใจเยือกเย็น
     พี่น้องดุจผองเพื่อน       แม้นลาเลือนก็เหมือนเห็น
แต่ก่อนห่อนลำเค็ญ           ดุจดั่งเช่นผงเข้าตา
     สุจิปุริชอบ                     หมั่นประกอบกันเถิดหนา
ผิดถูกอย่านำพา                 กาลเวลามาไตร่ตรอง
    ปองแล้วแนวสิ่งพลาด     ค่อยค่อยวาดจัดสนอง
แก้ไขสมใจปอง                  สิ่งเรืองรองผ่องอำไพ
     ลาแล้วแนวพิลาศ          คลื่นเก่าปราศสิ่งสดใส
คลื่นใหม่อันไฉไล               เพริศพริ้งพรายในโพเอ็มเอย.     
     
                  ************
               ลากลับสรวงดวงมณีที่เฉิดฉาย
       เคยพริ้มพรายคล้ายตะวันวสันต์ผ่อง
       หยาดความงามยามพฤกษาวนาปอง
       ละเรืองรองต้องเหมันต์อันเลือนราง
               เย็นยะเยือกเกลือกลงตรงอุระ
       ลิ้มผัสสะวจนะสะอื้นคืนรุ่งสาง
       ฟ้าปิดฉากจากแล้วสู่แก้วปรางค์
      แม้นอ้างว้างกลางฤดีก็พลีใจ
               โพยมคะนองต้องวิชชุอัสสุเปิด
       นฤคหิตเจิดเกิดประกายไร้สดใส
       ฟ้าเปลี่ยนสีมณีหมองละอองคลาย
       อจินไตยไร้ปัญญาสู่พาเพลิน
               ดั่งพฤกษาคราสิ้นฝนก็จนจิต
       ยากประดิษฐ์บุบผาพาขวยเขิน
       มีแต่เหี่ยวอับเฉาเคล้าส่วนเกิน
       เหลือดำเนินลาล่วงยังห่วงคอย
               ค่อยลำเลียงเพียงกวินที่จินต์ซึ้ง
      สิ่งคำนึงตรึงใจมิใช่น้อย
      บัดนี้ต้องลาลับเพื่อดับรอย
      สิ้นคำถ้อยร้อยวจีนี้ขอลา.
      
                 ***  แก้วประเสริฐ. ***