โปรดกลับมาหา..เชษฐายังรอ

พระอุระต้องหักเมื่อรักจาก
โลหิตพรากจากหทัยใครทำหนอ
น้ำพระเนตรรินไหลไม่รีรอ
พระโอษฐ์พ้อว่ารักมากจากทำไม
เห็นพระพักตร์เธอยามใดใจขมขื่น
เราต้องฝืนแย้มพระโอษฐ์คนถามไถ่
ต้องทนฝืนคืนบรรทมตรอมตรมใจ
พระหทัยคิดถึงซึ่งวันวาน
พระปฏิสันฐานยังตราตรึง
ยังลึกซึ้งถึงหทัยไม่ห่างหัน
เสียงหวานแหว๋วแว่วเข้ามาในพระกรรณ
เธอยามนั้นหันพระปรางมาให้ชม
ริมพระโอษฐ์พริ้งพราวเราจำได้
พระฉวีเฉิดฉายไม่มีสม
พระมัชฌิมายาวเรียวรื่นน่าชื่นชม
พระจักษุค๊มคมไม่เลือนลาง
พระเศียรพี่หนุนที่พระเพลาน้อง
พระหัตถ์สองคล้องเคลียอยู่ข้างข้าง
พระขนาหยิกพระตจะร้องครวญคราง
เพื่อแม่นางคนนี้พี่ยอมทน
เจ็บแค่ไหนทุกข์เท่าไหร่พี่ไม่ท้อ
น้ำพระเนตรคลอเสโทไหลพี่ไม่สน
ปับผาสะจะแหกแตกร้อนรน
พี่ยอมทนคนเดียวเพื่อแม่นาง
คิดถึงทุกอัสสาสะปัสสาสะ
ทุกขณะคิดถึงไม่เคยห่าง
คงประชวรพระวาโยหากขาดนาง
ซูบพระองค์จนบอบบางเสวยไม่ลง
ทรงกรรแสงจนพระเนตรนั้นโศถะ
เมื่อทรงพระสุบินถวิลหลง
ดูพระฉายาลักษณ์เธออย่างงวยงง
วอนน้องจงกลับมาหาเชษฐารอ