เพียงลำพัง

ทะเลใจ

เหมือนความคิดมันวนอยู่กับเรื่องเดิมเดิมไม่ได้ไปไหนไกล
จนทำให้เหนื่อยหัวใจในวันและเวลาแบบนี้
เก็บกักน้ำตาที่เอ่อล้นไม่ให้ใครเห็นว่าเราทุกข์ด้วยการยิ้มให้ด้วยยินดี
แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ทำให้สิ่งต่างต่างที่เจอมันมีอะไรดีขึ้นสักอย่าง
บนทางที่ก้าวเดินไปทุกลมหายใจเข้าออก
มันเหมือนบ่งบอกให้เราไม่มีช่องที่เว้นว่าง
วนเวียนอยู่กับเรื่องที่ไม่รู้จะทำอะไรให้บนหนทาง
มันเจือจางกับความทุกข์ทุกอย่างที่ต้องเจอะเจอ
จะมีบ้างไหมทางออกที่ทำให้ใจสบายขึ้น
โดยที่ไม่ต้องฝืนทำเป็นมีความสุขอยู่เสมอ
แล้วจะมีสักกี่คนที่ทำตรงกับคำพูดว่าห่วงใยยามน้ำตาเออ
แล้วมีให้กับสิ่งที่เจอที่เรียกว่ารักฉันจริงจริงสักคน
ก็รู้ว่าคนเราสัญชาตญาณความรักตัวเองต้องมากกว่า
แม้กับคนใกล้ไกลสายตาที่เหมือนว่ามีรักมากล้น
แต่สุดท้ายยามเศร้ายามเหงากับคนบางคน
ที่บอกไปแล้วก็ปล่อยให้สับสนเพียงลำพัง
มันอาจจะใช่ที่เราอาจจะเข้าใจเค้าผิด
ที่ต่างคิดว่าเรายังมีเค้าคือความหวัง
เคียงข้างอยู่ต่อเติมให้ซึ่งกำลัง
ไม่ทิ้งให้ฝังอยู่กับความทุกข์เพียงลำพังในโลกกว้างใหญ่
สุดท้ายฉันควรจะเข้าใจในสิ่งที่เผชิญอยู่ใช่ไหม
หากทุกความอ่อนไหวเข้ามาประชิดจนร้องไห้
กอดตัวเองให้แน่นแล้วบอกว่าฉันไม่เป็นไร
จับมือกับความว่างเปล่าแล้วก้าวเดินต่อไปแม้ไม่มีใครสักคน