การรอนแรมและประตูที่ไร้ซึ่งกุญแจ

ศิลป์กีรติ ว่าโร๊ะ

กาลครั้งหนึ่ง  เมื่อคืนนี้
มหานครกรุงเทพ  ฝนกระหน่ำตกหนัก
การเดินทางของคนไม่มีที่ไป
ผู้ไร้ซึ่งที่ซุกหัวนอน  ไร้เพิงพักกาย
การเตร็ดเตร่ยามค่ำคืนฝนพรำ มันช่างอนาถ
จากย่านหนึ่งสู่ย่านหนึ่ง เดินทางด้วยรถเมล์
ด้วยเพราะการตัดขาดออกจากโลกภายนอก
และอาการห่วยของสัญญาณ เครือข่ายโทรศัพท์
ติดต่อใครไม่ได้เลย เดินทางโดยการสุ่มเท่านั้น
สถานที่หนึ่งไม่มีเพื่อนหรือใครพอจะรู้จัก
จำต้องเดินทางไปอีกแห่งหนึ่ง เป็นจุดหมาย
แต่พบกับเพียงแค่กุญแจล๊อคประตูไว้ ไม่มีใคร
จำต้องย้อนออกมา ยังป้ายรถเมล์เพื่อเดินทาง
เป้าหมายต่อไป เพื่อนอีกคนหนึ่ง อีกย่านหนึ่ง
คำตอบเดิมที่เจอคือกุญแจล๊อคประตูไว้ ไร้ซึ่งใคร
ป้ายรถเมล์คือจุดเริ่มต้นอีกครั้ง  กับความหวัง
รถเมล์ในคืนฝนตกซัดโถม ช่างหายากเหลือเกิน
เหตุการณ์บังคับ แท็กซี่คือทางเลือกสุดท้ายในการเดินทาง
คำตอบยังเหมือนเดิม กุณแจล๊อคประตูไว้คือคำตอบ
ที่นี่คือเป้าหมายสุดท้าย หากคำตอบคือไม่ จะทำไงได้
การเปิดประตู แม้ไร้ซึ่งกุญแจ  อาจดูเลวร้าย
แต่นี่คือห้องของเพื่อนได้ทิ้งไว้  ก่อนจะกลับบ้าน
ห้องนั้น อพาร์ทเมนท์แห่งนั้น โดนเปิดแม้ไร้กุญแจ
คืนฝนพรำ อากาศหนาวเย็น ฟ้าแลบและส่งเสียงคำราม
จบสิ้นเสียที สภาพเปียกปอน สุดแสนเหนื่อยล้า
และนี่คือ ที่ซุกหัวนอน คืนฝนตก คืนนี้ 
การเดินทางจบสิ้นเสียที.หลับซะ!.ยังมีพรุ่งนี้?..