รู้สึกตัวก็สาย ทั้งที่ไม่ได้ตั้งใจ

ชีวิตก็คือชีวิต
ไม่รู้ว่าฟ้าจะลิขิตให้เป็นแบบไหน
สุข เศร้า เหงา หรือทุกข์ใจ
ทั้งชีวิตที่เป็นไปมันทั้งฟ้ากำหนดให้และกำหนดเอง
ไม่มีอะไรยั่งยืนแน่นอน
ความแปรผันมันจะสอนให้เราเก่ง
แต่ในความแปรผันนั่นเอง
มันทำให้เราเก่งทั้งน้ำตา
มีคนบอกว่า..ฟ้าไม่ได้ลิขิต
คนต่างหากที่ลิขิตชีวิตให้เป็นดั่งใจปรารถนา
และคนที่แหละที่มัวแต่โทษลมโทษฟ้า
ไม่เคยมองว่าตัวเราทำตัวอย่างไร
กว่าจะคิดได้อีกที
ทุกสิ่งที่มีก็เริ่มเลือนหาย
ความดีในชีวิต..ทำเถอะ..ไม่มีวันตาย
แต่ความชั่วนี่สิร้าย..ทำเราได้ตายทั้งเป็น
บางครั้งคิดว่าทำดีแล้ว
แต่ก็ไม่แคล้วมีสิ่งผิดพลาดให้เห็น
แต่ใครบ้างล่ะ..อยากให้มันเป็น
ไม่มีใครหรอกทึ่อยากเห็นว่าตัวเองผิดพลาดเพียงใด
หากย้อนมองดูสักนิด
ก็จะได้คิดว่าควรทำตัวแบบไหน
จะได้ไม่ต้องมามัวโทษฟ้าดิน..ที่ทำให้เราผิดไป
และไม่ต้องโทษใครนอกจากตัวเรา
ก่อนจะทำอะไรลงไปสักอย่าง
ให้คิดบ้างอย่าทำด้วยความเขลา
อย่าคิดว่าตัวเองทำเอง..คงไม่มีใครเดือดร้อนเพราะเรา
ให้คิดเอาว่าคนที่รักเราที่สุดคือใคร
พ่อแม่รักเรามากที่สุด
ไม่มีคำพูดที่เอามาเปรียบเทียบได้
รักก็คือรักด้วยความจริงใจ
รักด้วยไม่ได้หวังอะไรมาตอบแทน
มีความรักเดียวที่มีค่า
แม้ไม่ได้มีราคาแต่ก็รู้สึกถึงความหวงแหน
ไม่สามารถมีสิ่งอื่นใดมาทดแทน
ความรักที่แน่นแฟ้นที่ท่านมีให้เรา
แต่กว่าจะสำนึกได้
ก็สายไปแล้ว.....กับความโง่เขลา
กับสิ่งที่เราทำผิดพลาด..ความโง่ของเรา
ที่อาจจะอยู่ทดแทนบุญคุณพวกเขาได้อีกไม่นาน
อยากกลับไปแก้ไขชีวิต
อยากกลับไปลิขิตชีวิตให้เป็นเส้นขนาน
เป็นเส้นตรงที่ไปเรื่อย ๆ โดยไม่มีอะไรมาทัดทาน
จะได้ไม่ต้องมาทรมานอยู่ทุกที
แต่มันก็ทำไม่ได้
เพราะว่ามันสายแล้วตอนนี้
ไม่มีทางแก้ไข..ทำได้แค่ทำกำลังใจให้ดี
จะได้มีชีวิตอยู่อย่างนี้กับพ่อแม่ต่อไป