(๑) ประตูที่ปิดตาย เก็บตัวไว้ในห้องของความเหงา เก็บกาลเก่าเจ็บจำความช้ำหมอง ทอดอาลัยในชีวิตไม่คิดปอง ชำเลืองมองหาทางออกก็ไม่เจอ ในห้องหับคับแคบและเคร่งครัด แสงไม่ชัดลางสลัวใจกลัวเสมอ เกรงลำแสงแยงตาที่ฝ้าเบลอ กลัวพบเธอในแสงฝันอันอำไพ จึงเก็บกักรักไว้ในกรงขัง กั้นความหวังสารพันมิฝันใฝ่ ก่อกำแพงแห่งชีวิตปิดทางไป ทั้งหน้าต่างประตูใดใส่กลอนกรึง ใครมาเคาะก็เกราะกันกั้นขวางไว้ ปิดหูซ้ายขวาได้ก็ปิดขึง ไม่รับรู้ไม่ได้ยินเสียงอื้ออึง ความคิดถึงใดใดไม่เคยรับ คือโลกมืดยืดยาวเรื่องราวช้ำ พายุเคยกระหน่ำจนเกินปรับ จึงปิดคล้องป้องกันมานานนับ กับผ้าซับเปียกชื้นทุกคืนวัน ซับน้ำตาที่ไหลนองทั้งสองเบ้า ไม่รู้จักแสงเช้าเงาความฝัน ความมืดมนเย็นเยียบช่างเงียบงัน มีเพียงฉันเดียวดายในห้องนี้ ประตูที่ปิดตายใครไม่เห็น โลกหนาวเย็นลำพังขังตนหนี หลีกรักช้ำกระหน่ำซ้ำโบยตี ขอเก็บใจอยู่ที่ห้องมืดมน เก็บตัวไว้ในห้องแคบแบบเก็บกด ความรันทดเป็นเพื่อนเยือนทุกหน รอยยิ้มรื่นชื่นใจใครบางคน มิอาจดลแสงสว่างเข้ากลางใจ.
(๒) ขอไขประตูฝัน สาวในชุดสีดำคนช้ำชอก ซุกในซอกห้องหม่นรอคนไข ประตูปิดกั้นรักกักใจไว้ มิให้ใครล่วงเข้าแม้เงาเยือน อยากสาดแสงแรงรักมาทักถาม ฤๅซึ้งความโศกเศร้าเข้าเป็นเพื่อน ทุกข์ระทมจมจ่อมอดีตเตือน หวาดโลกเลือนแหลกทลายหวั่นชีวา ไม่พร้อมสู้สู่เส้นทางหวังใหม่ใหม่ ปิดหัวใจรับแสงแห่งคุณค่า ปลักกับโลกบอบช้ำและน้ำตา เธออ่อนล้าซานซมจมชีวิต น้ำฝนโปรยโรยทางยังไม่เห็น ความชุ่มเย็นแสงทองส่องสถิต โลกของเธอละเมอควานความมืดมิด ยังคงปิดประตูกั้นฝันที่รอ เคาะ เคาะ เคาะ ... เคาะเท่าไรเธอไม่รับ ดนตรีขับเสียงกังวานหวานแว่วหนอ อธิษฐานกังวานเสียงจะเพียงพอ ไขใจท้อลึกล้ำคลายกล้ำกลืน เนรมิตภาพงามของความรัก ส่งไปทักใกล้ตาคราขมขื่น หวังดอกไม้กรุ่นสัมผัสศรัทธายืน ชะล้างคืนราตรีร้างสร่างเศร้าคลาย ปรารถนาคุณค่าใจให้เธอคิด ไขโลกปิดให้เปิดเป็นความหมาย ประกายแดดแสดสร้างล้างเดียวดาย เถิดช่วยฉายดวงใจหายมืดมน สาวในชุดสีดำเธอช้ำรัก อยากรู้จักเยียวยาใจให้หายหม่น เปลี่ยนชุดดำเป็นขาวพราวบันดล ขอเป็นคนอยู่ใกล้ใจได้ไหมเธอ.
(๓) แว่วกังวานหวาน เสียงเคาะเคาะประตูยังดังนัก คล้ายถามทักจังหวะซ้ำสม่ำเสมอ น้ำตาพร่างยังนองทำนองละเมอ ภาพพร่าเบลอช้ำชอกตอกห้วงใน น้ำตาหยาดปาดน้ำตาอีกคราหนึ่ง เสียงเพลงซึ้งซ่านหวามความอ่อนไหว ภาพหมอกขาวพราวตามาพร่างใจ เห็นความรักสดใสจากไหนกัน ฟ้าสีทองส่องมาได้จากไหนหรือ ตรงหน้าคือประตูเปิดเป็นความฝัน ฉายแสงทองส่องฟ้าพร่างตะวัน แล้วไยผันเปิดได้ใครไขกลอน เขาเดินมาซับน้ำตาตรงหน้านั่น โอบกอดฉันแล้วร่ำคำแนะสอน ความเคว้งคว้างอย่างที่เห็นเป็นภาพซ้อน ที่สะท้อนมุมโลกสุขโศกดล วอนรู้เรียนรู้รักรู้จักเหตุ อย่าหมางเมินปฏิเสธกรอบเหตุผล ขอเคียงข้างอย่างนี้อีกสักคน ยามสับสนประคองใจไม่ทิ้งเลย พร่างแสงสีสดใสสาดตาแล้ว เห็นตะวันดวงแก้วแววเปิดเผย โลกจึงพร่างกระจ่างอุ่นอย่างคุ้นเคย มีเธอเอ่ยคำปลอบขวัญวันอ่อนล้า น้ำตาหยาดสุดท้ายคล้ายปลิดทิ้ง พบสิ่งจริงอาทรเอื้อเกื้อคุณค่า เราจับมือประคองกันมั่นคงมา "รักเข้าตา" จึงห่วงใย "เข้าใจกัน".
แดดเช้า 16 ส.ค. 2549 09:07 น. - ID 92067 
5113
6
0
16 สิงหาคม 2549 10:02 น. - comment id 597852
เปิดประตูรับสิ่งใหม่ๆเข้ามาดีกว่าเนอะ โลกกว้างมากเลยนะค่ะ มีหลายสิ่งที่ราต้องเรียนรู้และทำความรู้จัก กลอนยาวจังนะค่ะ ทำเป็นเรื่องสั้นได้เลยค่ะ
16 สิงหาคม 2549 10:04 น. - comment id 597853
มีต่ออีกไหมจ๊ะ..
16 สิงหาคม 2549 10:29 น. - comment id 597864
ในที่สุดรักก็เข้าตาค่ะ จริง ๆ น่าจะทำเป็นเรื่องสั้นค่ะ...บรรยายภาพได้ดีเลยค่ะคุณแดดเช้าสบายดีป่าวคะ เทคแคร์น๊า คิดถึงจ้า
16 สิงหาคม 2549 10:45 น. - comment id 597871
สวัสดีค่ะ คุณแดดเช้า... ถ้าเลือกได้มะกรูด ขออยู่ในห้องที่มีแต่ความฝันได้มั้ยคะ.. รักษาสุขภาพนะคะ
16 สิงหาคม 2549 11:00 น. - comment id 597881
...ตามอ่านทุกชิ้นจ้ะ... ที่แท้...ห้องมันมืด เพราะความรักเข้าตานี่เองน้า...
16 สิงหาคม 2549 11:20 น. - comment id 597891
หัองมืด-ไขประตู-เปิดไฟห้องสว่าง เห็นใครนั่งในนั้นป่าว คริๆๆ แวะทักทายจ้า
16 สิงหาคม 2549 11:29 น. - comment id 597895
16 สิงหาคม 2549 11:43 น. - comment id 597904
หวาย ผู้หญิงที่อยู่ในห้องนั้นน่ากลัวจังค่ะ =_=\' เหมือนผีซาดาโกะ ฮือๆ ด้วยความมืดบางครั้งใช่เพราะไฟดับ แต่เพียงเพราะสองตาหลับไม่รับรู้ เปิดไฟเห็นแสงสว่างยังไม่ดู กลัวจะตาคู่จะพร่าพรายในอรุณ กว่าจะรู้ว่ามีรักอยู่เคียงใกล้ ดวงตายังหลับไหลไม่รู้อุ่น กว่าจะรู้ว่ารักแท้มีแต่บุญ ก็เมื่อทุนฝันเก่าหายในใจเดิม
16 สิงหาคม 2549 12:08 น. - comment id 597917
ห้องสีขาว แจ้ ดนุพล แก้วกาญจน์ นอกหน้าต่าง ทุกอย่างสับสน มีผู้คน เขาเดินมากมาย หลากหลาย ชายหญิงที่อิงคู่กัน มอง ด้วยความปวดร้าว เพราะสาวเจ้า มีกำแพงกั้น ทุกวัน ทุกคืนร้องไห้ลำพัง ห้อง นั้นสีขาว แต่ สาว เจ้าชุดดำ ชอกช้ำ ระกำอยู่เพียงผู้เดียว ทำ ผิดใดหนา จะ หามีใครข้องเกี่ยว เปล่าเปลี่ยว เหลียวมองลอดช่องประตู ในหน้าต่าง ทุกอย่างเงียบเหงา มองเห็นสาว ซ่อนหน้าหดหู่ อยากรู้ คู่รักเธออยู่ที่ใด กรรม ที่เกิดเป็นหญิง เขาเชยชม แล้วทิ้งเจ้าไป ฝากไว้ ความทุกข์กับเวทนา ห้อง นั้นสีขาว แต่ สาว เจ้าชุดดำ คืนค่ำ ดื่มด่ำกับหยาดน้ำตา นั่น คือครั้งสุดท้าย พรุ่งนี้ไป ใครจะเห็นหน้า หากสาว ฆ่าตัวตาย ไปเมื่อคืน ห้อง นั้นสีขาว แต่ โลก เราไม่ใช่ โหดร้าย น่ารักมีอยู่คู่กัน ทำ ผิดใดหนา จะ หามีใครข้องเกี่ยว เปล่าเปลี่ยว เหลียวมอง ลอดช่องประตู ห้อง นั้นสีขาว แต่ สาว เจ้าชุดดำ คืนค่ำ ดื่มด่ำกับหยาดน้ำตา นั่น คือครั้งสุดท้าย พรุ่งนี้ไป ใครจะเห็นหน้า หากสาว ฆ่าตัวตาย ไปเมื่อคืน ห้อง นั้นสีขาว แต่ โลก เราไม่ใช่ โหดร้าย น่ารักมีอยู่คู่กัน ทำ ผิดใดหนา จะ หามีใครข้องเกี่ยว เปล่าเปลี่ยว เหลียวมอง ลอดช่องประตู... http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song3431.html
16 สิงหาคม 2549 12:20 น. - comment id 597926
อืม...สงสัยวันนี้แดดอับแสงแฮ่ะ ขนาดแดดเช้ามาเอง ห้องยังมืด
16 สิงหาคม 2549 12:53 น. - comment id 597941
สวัสดีค่ะ คุณแดดเช้า แวะมาอ่าน และ ทักทาย บทนี้ ทำให้คิดถึงเพลง เจ้าสาวที่กลัวฝน บางคนก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ
16 สิงหาคม 2549 13:03 น. - comment id 597948
มีรักที่ไหนมีทุกข์ที่นั่น ยิ่งรักมากยิ่งทุกข์มากค่ะ... แวะมาเยี่ยมค่ะ...
16 สิงหาคม 2549 13:12 น. - comment id 597960
สวัสดีค่ะ พี่แดดเช้า บัวแวะมาทักทายพี่ค่ะ
16 สิงหาคม 2549 14:01 น. - comment id 597990
ที่ใดมีรัก...ที่นั่นก็มีรัก....
16 สิงหาคม 2549 14:20 น. - comment id 597992
กลอนบทนี้โดนใจกระต่ายจริงๆค่ะพี่รุ่งเก็บกักรัก...เหมือนน้องสาว..เล๊ยยยยยยยยยยย รักตัวเองดีกว่าเน๊าะ...
16 สิงหาคม 2549 14:29 น. - comment id 597999
ส่วนแรกนะ ก็บอกแล้วไงว่า แสงไร้เงา อิอิ 5 5 5 55
16 สิงหาคม 2549 15:20 น. - comment id 598018
หาฟืนมาดิ กาป๋มจะใส่ไฟห้าย เด๋วก้อแจ้งจางปางง่ะ อิอิ
16 สิงหาคม 2549 16:46 น. - comment id 598037
สวัสดียามเย็นค่ะ :- แหม! ถึงห้องมืดก็ไม่เป็นไรค่ะ แต่ขอให้ใจของเราสว่างไสวก็พอค่ะ จริงไหมค่ะ ? miss you ...
16 สิงหาคม 2549 17:56 น. - comment id 598061
รักเข้าตา พาเข้าใจ
16 สิงหาคม 2549 19:07 น. - comment id 598091
พี่สาวววววววววววววววววววววว เอาจริงหรอออออออ กะจะแต่งเป็นนิราศเลยหรอ อิอิ สุดยอดดดดดดดดดดดดดดดด ซาร่า อิอิ อ่านตาลายเยย ขอบอก อิอิ ความรักเข้าตา ไม่เห็นอะไรอื่นเลย อิอิ
16 สิงหาคม 2549 19:37 น. - comment id 598102
หน้าส่วนตัว
**************
กำลังช่วย หา กุญแจ มา ช่วยไข.....
เศร้าจัง ..........
ความรัก ความทุกข์ .....
เปิด ใจ รับ เธอ เข้า ไว้ ใน ใจ ...
************************
16 สิงหาคม 2549 20:26 น. - comment id 598116
เจอกุญแจแล้ว ไป ออก ไป ก้าว สู่ \" โลกที่...สดใส\"
16 สิงหาคม 2549 22:52 น. - comment id 598148
สวัสดีค่ะ ... น้องเล็ก น่านสิ ... เปิดใจเรียนรู้สิ่งใหม่ๆ จนเป็นกลอนยาวๆ 3 ตอนจบแบบนี้แหละเนาะ ที่จริง ... เขียนกลอนไม่ออกเลย สมองมึนไปด้วยกฎหมายอาญา เมื่อเช้าก็ลองเปิดเครื่องแล้วเขียนๆ ดู ได้ตอนที่ 1 จบละ รู้สึกว่า น่าจะมีคนมาไขประตูห้องมืดเนาะ ก็เลยเขียนตอนที่ 2 จบละ โพสเรียบร้อย มานึกได้ ... น่าจะมีตอนจบสักหน่อยว่าเรื่องราวลงเอยยังไง ก็เลยมีตอนที่ 3 มาปิดท้าย เรื่องเลยกลายเป็นนิยายแบบนี้แหละค่ะ ... แบบว่า ไม่ได้ตั้งใจเลยเน้อ พี่กุ้ง อยากจะมีต่ออยู่เหมือนกัน ... แต่ ... มีคนบางคนเขาบ่นว่า กลอนยาว ขี้เกียจอ่าน อ่านแต่ชื่อเรื่องแล้วก็มาตอบพอละ บอกว่า ให้อ่านหน่อยดิ นะ นะ ก็ยังขี้เกียจ ... แต่ ... แดดเช้าไม่ขี้เกียจเขียนหรอกนะ ไว้มีเรื่องอะไรจะเอามาเขียนให้อ่านกันอีกเนาะ คุณอาย ค่ะ .. แก่นเรื่องก็น่าทำเป็นเรื่องสั้นอยู่หรอก ไว้วันดีคืนดีอาจจะเอามาขยายเป็นเรื่องสั้นก็ได้นะ รออ่านแล้วกัน ... ขอเวลาผูกเรื่องก่อน หาพระเอกก่อน อิอิ ส่วนนางเอกน่ะ ... แดดเช้าเองแหละ คริ คริ คุณมะกรูด ดีเลยค่ะ ... เรามีห้องส่วนตัวของเรา มีโลกส่วนตัวของเรา สร้างสรรค์โลกให้สดใสงดงาม เกื้อกูลประโยชน์เพื่อตัวเองและผู้อื่น ชีวิตก็มีความสงบสุข ง่าย งาม เพียงพอ แล้วแหละค่ะ พี่ใบไม้ ใช่แล้ว ... ความรักทำให้คนตาบอด ถึงอยู่ในที่มืดๆ แห่งความมืดบอดแห่งหัวใจ และความรักที่แท้จริงก็คือแสงตะวันที่จะเปิดหัวใจให้รับรู้สิ่งดีงามได้เหมือนกันนะคะ พี่ไรไก่ สาวชุดดำ ... ถูกแสงตะวันในหัวใจผลัดเปลี่ยนชุดให้เป็นสีขาวพราว พระเอกคนนั้นไง ... จับมือเธอไว้ให้เธอมั่นคงกล้าเผชิญกับโลกความเป็นจริง สาวน้อยชุดขาวพราวผู้เปราะบาง ... กับชายหนุ่มอัศวินผู้กล้าหาญ กล้าเพียงพอที่จะเคาะประตูหัวใจของเธอเข้ามาเรียนรู้โลกของเธอ น้องเรน ขอบคุณสำหรับยิ้มกว้างๆ และดอกไม้ดอกงามค่ะ : ) น้องขวัญ สาวชุดดำในห้องนั้นมิได้น่ากลัว แต่เธอกลัวโลกความเป็นจริงที่เธอเคยถูกพายุกระหน่ำซ้ำ และต้องการใครสักคนที่จะไขกุญแจเข้ามาพบกับเธอ ประคองเธอเดินไปข้างหน้าอย่างกล้าทระนง ตัวเล็ก แดดเช้า มิอาจจะเข้าถึงห้องที่ลงกลอนประตูปิดต่างได้หรอกนะคะ หากใครสักคนมิเปิดตา เปิดใจ รับแสงแห่งแดดเช้า คุณเพรง.พเยีย เจ้าสาวที่กลัวฝน เหรอคะ ... บางทีอาจจะใช่ ... แต่แดดเช้าว่า สาวน้อยในชุดดำห้องมืดนี้ กลัวพายุมากกว่านะคะ คุณกุหลาบขาว พุทธวจนะ ตรัสคำใดเป็นสัจจะทุกคำค่ะ โดยเฉพาะเรื่องการผูกรัก ยิ่งผูกมาก ยิ่งเจ็บมาก เหมือนเชือกที่ผูกคล้องในหัวใจ ถ้าผูกแน่นมาก ก็เจ็บมาก ผูกหย่อนก็เจ็บน้อย ถ้าไม่ผูกรักเลย ยิ่งอิสระสบายใจ สาธุค่ะ ... คุณกุหลาบขาว น้องบัว สวัสดีค่ะ ... ขอบคุณที่แวะมาเยือนกันนะคะ คุณนกเดี่ยว ที่ใดมีรัก ที่นั่นก็มีรัก ... เป็นเช่นนั้นอยู่แล้วค่ะ หาใช่ว่า ที่ใดมีรัก ที่นั่นมีชัง ซะเมื่อไหร่ เนาะ น้องกระต่าย รักตน รักษาตน ให้พ้นภัย โดยเฉพาะภัยจากกองทุกข์ภายในใจตัวเองน่ะค่ะ ถ้าปิดกั้นแล้วใจมีกรอบมากมายที่ทำให้อึดอัด หม่นหมอง เท่ากับเรารักตัวเองน้อยไป ถ้าปล่อยอิสระแล้ว ... เราหาจุดยืนไม่เจอ เคว้งคว้าง เงื่องหงอย เราก็รักตัวเองน้อยไปเหมือนกัน จุดพอดีของการรักตัวเองนั่นก็คือ การยอมรับสิ่งที่เป็นอยู่ และยอมรับใจของตัวเอง พร้อมที่จะแก้ที่ใจก่อน แล้วมองปัญหาให้ถ่องแท้ รักตน รักษาตนให้พ้นภัย ... ก่อกิจเกิดประโยชน์สำหรับตนและผู้อื่น มิได้เบียดเบียนผู้ใด เกิดความสุขปีติและความสงบใจสูงสุด ชื่อว่า ได้รักตนอย่างแท้จริงค่ะ น้องเหมียว ส่วนแรก ... คงมืดจนหาแสงไม่เจอ มีแต่เงามั้ง ส่วนที่สาม ... มีแต่แสง หาเงาไม่เจอ อิอิ พี่มอมแมม จะจุดไฟให้สว่างในห้องมืด หรือ เผาห้องกันเนี่ย โห .. โหด นะ อาเฮีย คุณลิลลี่สีขาว ถูกต้องแล้วคับป๋ม ... ใจสว่างกระจ่างปัญญา เนาะ คุณเฌอมาลย์ หากใจตรงกัน ... สื่อสายตา ก็เข้าใจ รักก็เข้าตาแล้วค่ะ น้องหลิว ก็ต้องตาลายจิ ... ก็รักลายตาไง อิอิ นางฟ้า แสนซน ขอบคุณค่ะ ... ที่มาช่วยไขโลกให้กระจ่างสดใส ถนอมหัวใจเปราะบางเอาไว้ และหลอมชีวิตให้เข้มแข็ง จับมือประคองกันเดินต่อไป เป็นกำลังใจให้กันและกันเนาะ ขอบคุณทุกท่านที่มาเยือนกันค่ะ : )
17 สิงหาคม 2549 00:40 น. - comment id 598177
...ความรัก...ทำให้เกิดแสงสว่างได้...เป็นความสว่างในจิตใจ...ถึงแม้เราจะอยู่ในห้องมืดก็ตาม....
17 สิงหาคม 2549 03:11 น. - comment id 598191
อะไรจะมืดขนาดนั้น อ่านหนังสือหนักเลยหรือ สองสามวันนี้เราก็งานยุ่งๆ ยังไม่มีเวลาเขียนอะไรใหม่ๆเลย เอาเรื่องสั้นเก่ามาแปะไว้ให้อ่านเล่นไปก่อนนะ ขอให้มีโชคและความสามารถในการเรียน ไว้คุยกัน
17 สิงหาคม 2549 09:06 น. - comment id 598224
ฮ้า...คุณแดดเช้าจะเป็นนางเอก ต้องการเพื่อนนางเอกป่าวคะ
17 สิงหาคม 2549 12:17 น. - comment id 598334
ในความมืด หลายสิ่งหลายอย่างอาจเกิดขึ้นได้ และก็ความมืดเป็นสิ่งที่ดี แน่นอนไม่เช่นนั้นไม่บอกให้ปิดไฟร๊อก อิอิ
17 สิงหาคม 2549 14:58 น. - comment id 598416
อยู่แห่งไหนใจก็เห็น
17 สิงหาคม 2549 15:43 น. - comment id 598445
สวัสดีค่ะ ... พี่ราชิกา ใช่แล้วค่ะ ... ความรักช่วยเปลี่ยนชีวิตได้ หากเป็นความรักที่สร้างสรรค์ สหาย เข้ม น่านจิ ... เหตุที่เขียนกลอนนี้เพราะว่า อ่าน กฎหมายอาญา จนมึน ไร้อารมณ์ไปเลย นิ่ง ... ไปเลย เช้าขึ้นมา ... รู้สึกตัวเองนิ่ง ไร้อารมณ์ ก็เลยลองจับปากกาเขียนกลอนดูว่า จะเขียนได้ป่าว ก็เลยไหลออกมาเป็นแบบนี้ง่ะ ไปอ่านเรื่องสั้นแล้วนะ ... ว่างๆ ไปรื้องานเก่าๆ ของเรามาอ่านมั่งจิ แลกกันๆ อิอิ คุณอาย เดี๋ยวจิ ... ยังคิดพล็อตไม่ชัดเลย แต่ ... นางเอกคนนี้ ไม่ค่อยมีเพื่อนละมั้ง เก็บตัวอยู่แต่ในห้องมืดๆ คุณฤกษ์ น่านจิ ... ในความมืด หลายสิ่งหลายอย่างอาจเกิดขึ้นได้ แม้กระทั่งชีวิตใหม่ อิอิ คุณก้าว ... ที่กล้า ถ้าเปิดใจ ... ไม่ว่าอยู่ในห้องมืดหรือห้องสว่าง ก็จะกระจ่างแจ้งอยู่ในใจ ถ้าปิดใจ ... แม้จะอยู่ท่ามกลางแสงสว่างไสว โลกก็มืดมน ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านงานของ \"แดดเช้า\" ค่ะ : )
17 สิงหาคม 2549 18:44 น. - comment id 598528
งานยาวๆ แต่สวยแบบนี้ อ่านยังไงก็ไม่เบื่อ
18 สิงหาคม 2549 03:49 น. - comment id 598638
ณ ตรงนี้มืดมนชอบกลอยู่ ใครจะรู้ไร้แสงใดต่อไฟฝัน เพียงริบหรี่ที่บางแสงมาแบ่งปัน ส่องมาสู่โลกของฉันใต้กะลา ห้องมืด ๆ ยังดีกว่าในกะลานะครับพี่รุ่ง
12 มิถุนายน 2550 17:36 น. - comment id 709308
คุณเคยแอบรักใครไม
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
