หน้าส่วนตัว
1. ผมรู้ว่า..หัวใจของผมโหว่แหว่งมาแต่เด็ก
หลายคน เช่น แม่ พี่ เพื่อน และคนอื่น พยายามเติมบางสิ่งลงไป
แม้ตัวผมเองก็พยายาม เติมบางอย่างลงไป
ทั้งหมดนั้น ดูเหมือนมันไหลเรี่ย หาขังอยู่ในใจไม่
2. วันหนึ่ง ผมได้พบหนังสือรวมกวีนิพนธ์
ผมอ่านทวนซ้ำอยู่ ไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ
คำของกวีนี่ช่างงามและมีพลังแท้
และแบบของฉันทลักษณ์ที่กวีใช้ก็ช่างเรียบง่ายหากวิเศษเสียจริงๆ
อา..
ถ้อยคำของกวีนี่เอง
ที่เยียวยาหัวใจของผม
ให้สามารถเติมความสุขสงบอิ่มเต็มได้
ไม่เรี่ยไหลหล่นทิ้งอย่างแต่ก่อน
นับแต่นั้นเป็นต้นมา
ผมมักใช้เวลาค้นหาหนังสือรวมกวีนิพนธ์ตามแผง
และตามชั้นหนังสือในร้านหนังสือทุกครั้งที่แวะเข้าเมือง
แต่หนังสือกวีนิพนธ์นี่หายากจริงแท้
เล่มใหม่ ๆ แทบไม่มีให้หยิบเอาเสียเลย
หรือว่าทุกวันนี้
กวีหันไปทำอย่างอื่นกันหมดแล้ว
ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์ 27 มิ.ย. 2549 22:27 น. - ID 90639 
1176
8
0
27 มิถุนายน 2549 22:37 น. - comment id 586779
ก่อนหน้านั้น หนังสือเกี่ยวกับกวี .. อัลมิตราไม่มีหรอกค่ะ จะมีก็แต่หนังสือเรียนภาษาไทย ที่มีท่องบทอาขยาน แถมตอนที่ท่องเอาการ อัลมิตราก็ท่องสลับบรรทัดอยู่เรื่อย จากเลขที่ต้น ๆ ต้องวนมาท่องเอาการใหม่ จนอยู่อันดับโหล่ นึกไม่ถึงเหมือนกันว่า ทุกวันนี้กลับกลายเป็นว่า ชอบที่จะอ่านบทกวี ลองเขียนบ้าง เพื่อความสุขใจ อัลมิตราอาจจะไม่ได้มีหัวใจที่โหว่งแหว่งเหมือนคุณก่อพงษ์ ทว่า .. เป็นโพรงเชียวล่ะ
27 มิถุนายน 2549 22:39 น. - comment id 586780
ผมได้หัวเราะเลยครับ ชอบใจจัง
28 มิถุนายน 2549 07:41 น. - comment id 586820
กวีนิพนธ์เคย อ่านหลายเรื่องเหมือนกันคับ ได้แง่คิดดีครับบบบบบบ อิอิ
28 มิถุนายน 2549 07:56 น. - comment id 586825
บทกลอนทุกบทคือบทกวี กรวดหรือเพชรต่างที่การตีค่า บ่าวกับไพร่ จนหรือมีต่างที่มา ดินกับฟ้าเธอกับเขาต่างเท่ากัน กาพย์ กลอน ฉันท์ โคลง ร่าย อันหลายหลาก ร้อยเรียงจากสวนอักษรด้วยพรสวรรค์ จินตนาการร่ายลีลาสารพัน เป็นกำนัลประทับไว้กลางใจชน เราก็ต่างเหมือนดาวประดับฟ้า ต่างเสาะหาโลกความสุขทุกแห่งหน สาดแสงฉายศักดิ์ศรีความเป็นตน ส่องสกลประดับฟ้าทั่วธาตรี ต่างเรียงถ้อยร้อยวจีกวีแก้ว พราวเพริศแพร้วแพรวสว่างบ้างริบหรี่ หลากคุณค่าอวดสีสันดั่งอัญมณี เพื่อนพี่น้อง ณ. ที่นี้ ต่างมีแวว เติมหัวใจเผื่อจะหายเว้าแหว่ง สวัสดีครับ พี่ก่อพงษ์
28 มิถุนายน 2549 09:09 น. - comment id 586851
คำของคุณร้อยแปดพันเก้ายิ่งอ่านผมยิ่งชอบ
28 มิถุนายน 2549 09:11 น. - comment id 586852
สวัสดีครับคุณอัสสุ
28 มิถุนายน 2549 10:19 น. - comment id 586856
ก่อนนี้ เด็กๆ ก็ต้องท่องอาขยาน วนไปวนมาเหมือนกันค่ะ ถูกทำโทษด้วย..อาการตาเขียวปั๊ดของครู....(หนูก็อยากท่องถูกน่ะครูขา...แต่เวลาไม่อำนวย..แหะแหะ แทนที่จะโทษตัวเอง) เลยเป็นวิชาที่รู้สึกว่ายากสำหรับเราตอนนั้น ... ไปวาดเขียนดีกว่า....ระบายจินตนาการลงบนกระดาษปอนด์.. ไม่นึกว่า..พอโตขึ้น ได้แนวทางใหม่ จับอักษรมาใส่สีสัน ...ก็สนุกดีค่ะ :)
28 มิถุนายน 2549 11:15 น. - comment id 586879
ผมก็เคยท่องอาขยานครับ แต่ได้คะแนนเท่าไหร่ หรือเป็นอย่างไร ก็จำไม่ค่อยได้ ดูเหมือนตอนนั้นไม่ค่อยมีอะไรน่าประทับใจนะครับ ไม่ได้ซาบซึ้งอะไร ความซาบซึ้งมาเกิดเอาตอนหลังๆ หลังจากที่ได้ใช้ชีวิตและค้นหาความเป็นตัวตนของตนเอง แต่ว่าก็มีช่วงที่พอจำได้คือ ได้แข่งขันแข่งเขียน อันนี้แหละที่ส่งผลมาถึงวันนี้ ให้รักอ่านรักเขียน มีความสุขแบบที่จ่ายน้อยนิดเท่านั้น
28 มิถุนายน 2549 11:30 น. - comment id 586885
ชีวิตจริงที่เป็นอยู่นี่แหละ...คือบทกวี ไม่ต้องไปหาบนแผงหนังสือหรอกครับ
28 มิถุนายน 2549 11:52 น. - comment id 586898
ครับเหมือนผมเลยกวีสร้างหัวใจไม่ห่อเหี่ยว ดุจร่างกายที่นับวันถดถอย กวีซิยังพรั่งพรูดุจ ดอกไม้บานไม่มีวันโรยลา
แก้วประเสริฐ.
28 มิถุนายน 2549 12:03 น. - comment id 586907
น่าคิดครับ ชีวิตของบางคนเรียบและเงียบมาก เกิดมา แทบจะไม่มีอะไรเป็นร่องรอยว่าได้เกิดบนโลก บางชีวิตก็สร้างวีรกรรมนานา บ้างก็ข่มเหงรังแก ชำเราชีวิตอื่น บ้างก็เปิดบาดแผลในหัวใจผู้คน กระทั่งพรากลมหายใจ ด้วยอำนาจและมายาคติ อื่นๆอีก แปลกที่ภาพบางภาพเหล่าที่ว่านั้น ไม่กระทบหัวใจเราเลย เมื่อมองด้วยสายตาของเราเอง แต่เมื่อฉายด้วยพจน์ของกวี มันกลับก่อแรงผลักอย่างหนักหน่วงทางใจ กระเพื่อมต่อเนื่องไปไม่สิ้นสุด บางทีอาจเป็นเพราะ ผมอับจนถ้อยคำอย่างกวี ผมจึงได้แต่เรียกร้องหา ว่ามันน่าจะอยู่รวมกันซักที่
28 มิถุนายน 2549 12:09 น. - comment id 586909
ทักทายคุณdark side of mindและคุณแก้วประเสิรฐครับ เอาเป็นว่าผมยิ้มแล้วกัน
28 มิถุนายน 2549 12:43 น. - comment id 586921
เป็นอะไรที่ไม่ชอบเลยหละ...ยิ่งหากได้ท่อง... แต่พอเวลาผ่านไปจึงรู้ว่าสิ่งดีดีแฝงอยู่ในนั้น ...มาทักทายครับคุณก่อพงษ์...ส่งหัวใจมาร่วมกับกิจกรรมที่จะมีขึ้นในเดือนหน้าด้วยนะครับ...
28 มิถุนายน 2549 14:02 น. - comment id 586954
ถืกใจ่ดี่แท่พี แมนควมเจ้าวาหั่นแหล่ว ....
28 มิถุนายน 2549 14:17 น. - comment id 586966
สวัสดีครับคุณบินเดี่ยวหมื่นลี้ ผมส่งใจไปด้วยครับ -------------------- ขอบคุณหลายครับMomMamSan ซำบายดีครับ
28 มิถุนายน 2549 23:01 น. - comment id 587092
กวีนิพนธ์ หลายเรื่องราว หลายแง่มุม แต่ละเล่ม ก็ต่างสร้างประโยชน์ที่แตกต่างกันไป แต่ละบท ก็แสดงถึงอารมณ์ของกวีอย่างลึกซึ้ง อาจจะเรียบง่าย ฉะฉาน หรืออย่างไรก็ตาม อย่างน้อยมันก็ทำให้มนุษย์...เป็นมนุษย์ที่สมบูรณ์แบบยิ่งขึ้น...
29 มิถุนายน 2549 05:11 น. - comment id 587117
:)x2 เห็นด้วยครับ
29 มิถุนายน 2549 11:36 น. - comment id 587182
สำหรับผมก็มีสโลแกนประจำตัวมาตลอด....หัวใจใส่กลอน..... คิดอะไรว่าไปตามใจนั่น คนมีฝันกาพย์กวีเป็นที่พึ่ง กลอนธรรมะกลอนรักปักใจตรึง แม้ไม่ซึ้งก็สุขหนอขอกล่าวกลอน
29 มิถุนายน 2549 14:05 น. - comment id 587230
ได้ฮา ขอบคุณครับ
16 กรกฎาคม 2549 12:34 น. - comment id 590313
กวีน่าจะยังอยู่ หากว่าระยะห่างแห่งยุคสมัยเว้นช่วงระยะห่างออกไป ทำให้รู้สึกแต่เพียงว่ามีอยู่หรือกวี..
17 กรกฎาคม 2549 18:20 น. - comment id 590728
ขอบคุณครับคุณธรรมาภิวัฏ
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
