ทะเลมีเวลาที่นิ่งสงบ แล้วเราพบคลื่นลมพายุผ่าน ทะเลสวยพบเห็นตลอดกาล แม้นานนานจะมีที่น่ากลัว ความรักอาจเป็นเหมือนดั่งทะเล อาจเกเรเฉไฉไปสุดขั่ว ยามสงบฟ้าใสไม่หมองมัว คนพันพัวกลั้วเกลือกเปรียบกับรัก รักห่วงใยให้มากเท่าเม็ดทราย โกรธจางหายคล้ายคลื่นทะเลผลัก หัวใจเหมือนโขดหินมั่นคงนัก คลื่นโหมหนักซัดซ่าลาลับไป รักผูกพันนั้นให้อิสระ ใช่รานระกักขังจนหวั่นไหว เหมือนกับปลาแหวกว่ายอย่างพึงใจ รักอ่อนไหวให้พอดีที่ทะเล
15 พฤษภาคม 2549 21:56 น. - comment id 577341
สวัสดีคะ พี่สาว อิอิอิอิ... แต่งให้เราอ่านเปล่าหว้า อิอิอิ.... เพิ่งตื่นแวะมาเยี่ยมนะคะ อิอิ ลืมตาได้ก็เปิดคอมเลยนะเนี่ย อิอิ.. จะแปดโมงเช้าแล้ว ไปละคะ เดี๋ยวสาย ไปแต่งตัวก่อน อิอิ.. รักและคิดถึงคะ
15 พฤษภาคม 2549 22:01 น. - comment id 577343
เคยทราบว่าทะเลมีสะดือ แต่ใจกลางนั้นอยู่ตรงไหน ที่สุดของทะเล คือตรงไหน ความรักที่แท้จริงเป็นอย่างไร อิอิอิอิอิ
16 พฤษภาคม 2549 08:50 น. - comment id 577444
แวะมาแอ่วหา..วันฟ้ามืดฝนพรำเด้อ...
16 พฤษภาคม 2549 11:45 น. - comment id 577488
ช่ายแย้วงับ ... เป็นตามที่คุณไรไก่ว่า เหมือนบทความที่กาป๋มเอามาโพสต์ที่กระทู้ง่ะงับ http://www.thaipoem.com/forever/ipage/board4360.html \" ..... เรียนรู้ และ ยอมรับ มิใช่ เปลี่ยนแปลง ..... \" ชอบบทสุดท้ายมากของับ โดยเฉพาะ ..... เหมือนกับปลาแหวกว่ายอย่างพึงใจ รักอ่อนไหวให้พอดีที่ทะเล มองเห็นภาพได้อย่างชัดแจ่มเยยงับ
16 พฤษภาคม 2549 12:38 น. - comment id 577509
ทะเลน่ะมองแล้วให้ข้อคิดค่ะพี่ไรไก่ บางครั้งทะเลสงบ บางครั้งมีคลื่น เราไม่สามารรถรู้ได้เลยว่าใต้ท้องทะเลมีอะไรบ้าง มีบางอย่างอยากให้เราค้นคว้าและอยากรู้ค่ะ ในคามรู้สึกของทะเลกระต่ายรู้สึกอย่างนี้ค่ะเหมือนมีมนต์
16 พฤษภาคม 2549 21:03 น. - comment id 577630
ว๊า ถ้ารักของเขากว้างอย่างทะเล กระผมคงร้อนใจมิได้พักเป็นแน่ แฮ่ ๆ นอกประเด็น แซวเล่นน่ะครับ