จำ ฉั น ไ ด้ ห รื อ เ ป ล่ า

++ตังเม++

. . . พ รุ่ ง นี้ จ ะ ยั ง มี กั น ห รื อ เ ป ล่ า 
ในวันที่รู้สึกว่าเหงา..เธอจะคิดถึงความเป็นเราบ้างไหม 
ฉันกลัวเหลือเกิน..ว่าสักวันจะต้องก้าวเดินจากกันไป 
แล้วเหลือมิตรภาพเอาไว้..เพียงความทรงจำ 
. . . ร อ ย ยิ้ ม . . เ สี ย ง หั วเ ร า ะ . . คำ พู ด จ า 
ใครสักคนที่คอยห่วงหา..คราเจ็บช้ำ 
ห้องเรียนของเรา..เก้าอี้ตัวเก่า..กระดานดำ 
สุข-ทุกข์..ที่เคยได้ร่วมทำ..กับเพื่อนคนเดิมๆ..หน้าซ้ำๆ..ที่รู้ใจ 
. . . อ ย า ก บ อ ก ว่ า. . . ยั ง ค ง รั ก. . ยั ง ศ รั ท ธ า 
ในคำว่าเพื่อนที่มากค่า..และพิเศษกว่า..คำไหนๆ 
จะไม่ลืมว่าครั้งหนึ่งในชีวิต..เคยมีใครใกล้ชิดคอยห่วงใย 
ไม่ว่าวันนี้หรือวันไหนๆ . .ทุกความรู้สึกจะอยู่ในหัวใจ . . ต ล อ ด ก า ล . . 
-`๏- + = - + = - + = - + = - + = - + = - + = - + = - + = - + -`๏- 

หนังสือรุ่น 
ป้าง 
แต่งโดย บอย ตรัยภูมิ (บอย Friday) 
เปิดออกมาดูโดยไม่ตั้งใจ ว่าจะได้เจอรูปเก่า 
อยู่ในวันเวลาที่สดใส วันที่มีเราข้างกัน 
ภาพเดิม ๆ ก็หวนมา เปลี่ยนเวลากลับไปวันนั้น
ใจก็เหมือนสั่นๆ เกือบลืมกันแล้ว 
ต่างเดินกันไปตามทางของใคร แยกไปค่อย ๆ ไกลห่าง 
อยู่ดี ๆ วันนึงก็จางหาย ขาดกันโดยไม่รู้ตัว 
แต่เรื่องราวที่สวยงาม อยู่อย่างเดิมไม่เคยหมองมัว 
ในหนังสือเก่าๆ หนังสือรุ่นเราเล่มนี้ 
รูปเธอยังยิ้ม ข้างเธอคือฉัน 
เพ่งมองดูนาน ๆ น้ำตาก็มาคลอ ๆ 
กี่ปีมาแล้ว เธอเป็นอย่างไรบ้างหนอ 
ค่อย ๆ ลืมเลือนกันไป ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน 
เรื่องราวเหล่านั้น จึงจบลง 
เปิดไปดูเบอร์โทรไม่เห็นมี ที่ลงไว้คือที่อยู่ 
หยิบปากบรรยายในจดหมาย ว่าจำกันได้ไหมเธอ 
ที่อยู่เดิมที่เขียนไป หากเปลี่ยนแปลงก็คงไม่รู้ 
มีแต่หวังกันไปความหลังคงไม่ตายจากเรา 
-`๏- + = - + = - + = - + = - + = - + = - + = - + = - + = - + -`๏- 
. . .  รูปถ่ายของเธอ  ลายมือของเธอ  มันทำให้ฉันนึกถึงเธอ  ว่าเธอคงลืมฉันไปแล้วจริงๆ   เธอคงมีความสุขดี    ฉันไม่ได้ต้องการเรียกร้องอะไรจากเธอ   เพราะฉันเองที่เป็นฝ่ายจากมา   และฉันก็ไม่คิดจะกลับคำพูด   เพราะฉันกลัว   ฉันไม่อยากเจ็บไปมากกว่านี้อีกแล้ว     ทุกครั้งที่ฉันนึกถึงเธอ   ทุกครั้งที่ฉันอยากกลับไปหาเธอ   ฉันจะจดจำ และระลึกไว้เสมอว่า   ยังไงซะฉันก็เป็นแค่คนไร้ตัวตน   และเป็นคนที่เธอ
ไม่ต้องการ ..อีกแล้ว