เงาแสงรักที่ปลายสุดขอบฟ้า

แก้วประเสริฐ

      เงาแสงรักที่ปลายสุดขอบฟ้า
     หวนรำลึกถึงวันซ่านซึ้งจิต
ผูกชีวิตติดพันนั้นขอบฟ้า
มีดาวเดือนตะวันโพ้นนภา
แสงทอดมาเป็นเพื่อนเยือนใจชาย
     อันคลื่นสิเน่หาพารักมักหุนหัน
วูบวาบพลันสั่นระริกพลิกหลีกหาย
แวดวงล้อมย้อมจริตติดใจกาย
ล้วนหลงใหลคล้ายมายามาผนึก
     ดุจสายชลวนเชี่ยวเกลียวน้ำพร่ำ
เฝ้าตอกย้ำซ้ำหัวใจใฝ่ระทึก
ภาพจมลงตรงหทัยให้รำลึก
หวนสู่นึกตรึกไว้เพื่อหมายปอง
     แฝงเยือกเย็นแผ่วร้อนซ่อนมากหลาย
ล้วนฝากไว้ให้อาลัยใฝ่สนอง
แผ่ซ่านซึ้งตรึงทรวงลวงทั้งลอง
เข้าทำนองผองอารมณ์ข่มอดสู
     ล้วนแนบเนื้อเอื้อพรายลายละเลื่อม
วาวกระเพื่อมเลื่อมลาวัลย์สรรค์สุดกู่
ดุจเป็นเงาเฝ้าทดลองปองเอ็นดู
หากเข้าอยู่สู่หัวใจไม่พบพาน
     รักไหลวนปนเสี้ยวเลี้ยวผ่านจิต
สู้ลิขิตผิดแผกจำแนกประสาน
ส่งกลอกกลิ้งวิ่งวนจนร้าวราน
มิสราญผ่านห้วงช่วงอารมณ์
     พลิกผันแปรแส่ไฟที่ไหลอาบ
ร้อนวูบวาบฉาบไว้ไม่สุขสม
ดุจสนธยาลาลับนับหมองตรม
พลิกลอยลมจมห้วงล่วงเลยไป
     วันคืนผ่านสั้นยาวเฝ้าเรียกร้อง
ห้วงทำนองคล้องไว้คล้ายสดใส
ส่วนลึกนั้นพลันว้าเหว่เห่ในใจ
สิ่งมอบไว้กลายกลับนับแลวัน
     รัตติกาลผันแสงแฝงเพริศพริ้ง
งามแขยิ่งสีแสงแห่งเฉิดฉันท์
รักเรียกสู่ดูเฝ้าชื่นคืนผูกพัน
ภาพรักนั้นพลันเจิดจ้าพาระริก
     โอ้สุดแล้วแนวชีวิตจิตหักโหม
ละแผ่วโน้มโลมมายาหันมาปลีก
ปั่นป่วนซึ้งตรึงหทัยคล้ายอุกฤต
หันหลังหลีกตัวหลบพบซึมทรวง
     เงาน้ำใจไหลหลั่งพังทลายสิ้น
แม้ยลยินแต่ใยรักที่มักห่วง
สิ่งเจิดจ้าหายลับนับจากดวง
สิ้นไกลลวงช่วงช้ำยากนำมา
     ความสูงต่ำดำขาวพราวสิ่งสร้าง
แม้นจักวางกลางใจไร้คุณค่า
ทอถักใส่สายสัมพันธ์นั้นขอลา
แสงสิเน่หาเปรียบไปเหมือนไร้เงา.
       *  แก้วประเสริฐ. *