ฉันว่างเปล่าไปชั่วขณะหนึ่ง

ละอองน้ำ

หมอกจาง
ฉันบอดมืดไปชั่วขณะหนึ่ง
ณ ตรงกึ่งตรงกลางของทางฝัน
คล้ายว่ามัวสลัวหลอกด้วยหมอกควัน
เรรวนมิรู้หันไปทางไหน
                                                              ละอองน้ำ        
                              
                              ฉันว่างเปล่าไปชั่วขณะหนึ่ง
                              ณ ที่ซึ่งเคยซึ้งในความหมาย
                              ที่ที่คน อ่อนล้า มาทักทาย
                              เพียงเยี่ยมกราย ก็ผูกพัน .....ด้วยวันเวลา           

ฉันหลงไปสู่น้ำตกธารน้ำตา
ไปพานพบเขาเสียดฟ้าเกินข้ามไต่
หลงไปพบไฟรุมคอยสุมใจ
ฉันหลงทางห่างไกลออกจากเธอ
  
                             ฉันได้ยิน นกโผผิน อยู่รายล้อม
                             เสียงต้นไม้ ตรมตรอม อยู่เบื้องหน้า
                             เสียงสายน้ำ พร่ำกระซิบ ....ว่าอำลา
                             เสียงรอยเท้า...ซึ่งเข้าใจว่า...ยิ่งห่างออกไป  
 
คงมีบ้าง..
บนเส้นทางที่ยิ่งยาวยิ่งพลั้งเผลอ
มีสิ่งสวยมากมายให้พบเจอ
มีดอกไม้พร่ำเพ้อจำนรรจา
  
                             คงมีบ้าง..
                             บนเส้นทางที่ทุกคนทุกอย่าง...ควรหลงใหล
                             ความสวยงามและแตกต่าง สร้างความรู้สึก...ตื่นใจ
                             รวมถึงถ้อยคำ อันปรุงไว้ ให้หลวมไหล ในหลุมพราง

ฉันบอดมืดไปชั่วขณะหนึ่ง
แต่คิดถึงและอาทรอันอ่อนล้า
คือเยื่อใยที่นำทางฉันกลับมา
อยู่ตรงนี้..ตรงหน้า..เธอคนเดิม 
                            ฉันว่างเปล่าไปชั่วขณะหนึ่ง
                            เป็นความเงียบ ที่เธออาจรู้สึกถึง ยามเหินห่าง
                            ฉันคงไม่มีคำรั้งเพราะกลัวผิดหวัง...เมื่อเธอนอกทาง
                            ฉันเชื่อ ... เพียงเสี้ยวที่เธอได้นึกถึง เรา บ้าง 
                            ....  เธอคงกลับมา .....