แม้จะผ่านเวียนมาก็หลายวัน ใจยังพลันเงียบงันและเปล่าเปลี่ยว อยากจะพบอยากจะเจอเธอคนเดียว หันแลเหลียวไม่มีใครให้พบเลย เธอจะรู้บ้างไหมในตอนนี้ ใจฉันนี่เปลี่ยนไปไม่เหมือนเคย ยามกินยามจะนอนยามจะเงย เหมือนจะเอยเอ่ยใจให้พอที ก็ใกล้สอบแล้วล่ะนะสัปดาห์หน้า ใจก็บ้าไม่อยู่ไม่รู้ที่ หวนไปคิดถึงแต่เธอทุกๆที ทั้งๆที่เธอไม่เคยคิดถึงเลย ใจก็รู้...รู้อยู่...อยู่เต็มอก ช่างตลก..เหลือเกินในคำเอ่ย ทำไมหนอใจนี้ที่เชือนเชย ไม่ปล่อยเลยตามเลยไปตามทาง