พลีกาย

ชมพูภูคา J.

ร่างสมส่วนสูงโปร่งอกสามศอก
ดวงตาบอกความนัยให้ค้นหา
บนเรียวหน้าคร้ามคมสมกายา
เป็นดาราประจำทุกค่ำคืน
ยึดอาชีพพลีกายมาหลายครั้ง
เพื่อประทังชีพยังตามประสา
แสนสนุกธุรกิจฤทธิ์กามา
เสพตัณหารื่นเริงบันเทิงใจ
มาวันนี้ตัดสินใจจะเลิกร้าง
หลีกเส้นทางสายโลกีย์ที่หวนไห้
ลืมเรื่องเก่าหมดสิ้นสิ่งใดใด
เริ่มต้นใหม่เข้าสู่ประตูวิวาห์
ค่ำคืนนี้เคลื่อนผ่านใกล้สิ้นสุด
เด็กเร่งรุดพี่ครับแขกเรียกหา
คนสุดท้ายสวยไม่หยอกอย่าลีลา
ขืนชักช้าเสียท่าดาราชาย
เอาก็เอาวันนี้สักอีกครั้ง
เรี่ยวแรงยังปรี่ล้นทีสุดท้าย
เอ้า...ทิ้งทวนอีกทีพลีร่างกาย
จะยอมขายหัวใจไม่เคยกลัว
รีบเร็วรี่ขึ้นวิมานบนชั้นเจ็ด
อย่าเพิ่งเอ็ดแง้มประตูดูสลัว
ร่างระหงเอวอ่อนนอนทอดตัว
กลางมืดมัวตราตรึงซึ้งทรวงใน
จากแววตาหวานเชื่อมแทบเยิ้มหยด
แปรเปลี่ยนลดจิตงงเริ่มสงสัย
หน้าคุ้นคุ้นเหมือนเคยเห็นจากที่ใด
เพ่งมองใกล้ให้ตาย  ชิ..หายกัน (ขอโทษ...มะสุภาพ)
แล้วตะลึงเหงื่อย้อยลงปรอยผม
แทบเป็นลมแขกสุดท้ายที่หมายฉัน
กลายเป็นหล่อนคนนี้ดวงชีวัน
ที่มุ่งมั่นร่วมชีวินจนสิ้นกาล
เธอตาโตกรีดร้องก้องทั้งตึก
ใครจะนึกครั้งสุดท้ายใกล้ฝันหวาน
นี่อะไรเกือบขอใช้บริการ
คู่แต่งงานของฉันนั้นไอ้ตัว