จากธุลีสู่ธุลี

ดาวอังคาs

เพียงเมล็ดกระจิดจ้อย                   จมดิน
ฟูมฟักรดน้ำริน                             ค่ำเช้า
ก่อกำเนิดชีวิน                               ไม้ดอก
งามยิ่งจริงหนอเจ้า                         อวดสล้างประดับดิน
แรกแย้มกลิ่นดอกไม้                     รัญจวน
ขจรส่งกลิ่นเย้ายวน                        ภู่ผึ้ง
เกสรอ่อนชักชวน                           ลองรส
สิงสู่สมซ่านซึ้ง                               คลุกกลั้วไต่ตอม
น้ำหวานฉ่ำหยดย้อย                      ตักตวง
ดวงดอกมิแหนหวง                       กวักเย้า
กระเตาะปลั่งพุ่มพวง                    ยังเต่ง ตึงนา
น้อยใหญ่แมลงเคล้า                     ร่อนเลี้ยวแวะชม
จำเนียรกาลผ่านพ้น                      คืนวัน
วัฏจักรแสนน่าขัน                          แม่นแท้
เคยใสสดแพรวพรรณ                    กลายเหี่ยว ซีดเฮย
ร้างภู่ผึ้งแลแล้                               ปลิดคว้างปลิวโปรย
ดอกเก่าลงนบด้าว                        ทับถม
ดอกใหม่เกิดน่าชม                      กว่าแล้ว
รอวันซากดิ่งจม                           ผันเยี่ยง ปุ๋ยเอย
ท้ายสุดความผ่องแผ้ว                   อยู่ได้ครู่ยาม
กำเนิดจากพื้นโลก                        ดินธุลี
คืนกลับอย่างดุษฎี                         ทุกผู้
ยืนยงสถิตย์คงบ่มี                         เห็นพบ
ล้วนซากสิ้นคุดคู้                           แนบไว้เพียงดิน