น้ำตาใจในวาสนา

แก้วประเสริฐ

               น้ำตาใจในวาสนา
       หยาดเทียนหยดพรั่งพรูดุจพู่ห้อย
รินไหลย้อยรอยช้ำคล้ายร่ำหา
น้ำตารักเปรียบเทียนเวียนอุรา
พลิกวาสนาดั่งฟ้าเปลี่ยนอารมณ์
       แสงเจิดจ้าพร่าพร่างสว่างสีสันต์
ดั่งรุ้งตะวันวิจิตรพินิจขื่นขม
เลือนลบร้างห่างสิ้นถิ่นภิรมย์
เฝ้าอกตรมขมชื่นสะอื้นทรวง
       แผลหัวใจฝากอยู่สู้ชะตาชีวิต
ที่ลิขิตหม่นหมางครั้งเฝ้าหวง
แสบสุดซึ้งตรึงไว้ในทั้งปวง
อนาถดวงล่วงลงคงหมุนเวียน
       ฉวัดเฉวียนวกกลับนับสิ่งได้
น้ำตาคล้ายเทียนหลั่งยังมิเปลี่ยน
แฝงผนึกตรึกลงหลงพากเพียร
เป็นบทเรียนอารมณ์ข่มใจปอง
       ใยสวาทพลาดรักยามหักเห
ล้วนโลเลเหหามาใฝ่สนอง
หยาดรินหยดลดหลั่งครั้งยังมอง
เพียงครรลองหมองหม่นปนน้ำตา
       อกเอ๋ยอกอกเราเฝ้าละห้อย
เพียรจะร้อยคอยรักมักเบี่ยงหา
ดุจแสงน้อยลอยลับมิกลับมา
สิ้นเวลาสิ้นหัวใจเขาได้เมิน
       น้ำตาใจประจักษ์มักเปลี่ยนสิ้น
ล่วงโรยรินหยาดมาพาให้เขิน
ดุจเทียนน้อยย้อยไว้เมื่อได้เผชิญ
ไฟเผาเกินเผอิญดับกับใจเทียน.
           *  แก้วประเสริฐ. *