สายใยสายสวาท

แก้วประเสริฐ

                 สายใยสายสวาท
     สายใยพันนุ่มเนื้อเข้าเกื้อหนุน
เอื้อการุนอุ่นใจกระไรเหลือ
ลมหนาวซ่านกายเราที่เฝ้าเจือ
สุดจะเอื้อสิ่งหวังเมื่อครั้งครอง
     นึกถึงเจ้าดวงจิตยังติดกรุ่น
ลมละมุนพลิ้วผ่านสุดซ่านสนอง
ตรองความคิดตรึกจำแสนลำพอง
เจ้าประคองรสรักยากหักลง
     โอ้สวาทประหลาดนักมิยักแจ้ง
สู้มาแฝงผ่านหนาวที่เคล้าสรง
นี่มืดค่ำสนธยาใฝ่หาอนงค์
แต่ก็คงเหลือไว้ให้คร่ำครวญ
     หอมกลิ่นรักการุนที่กรุ่นจิต
ยามหวนคิดยังช้ำเฝ้ากำสรวล
ดอกไม้ป่าระรวยด้วยคำชวน
พลิกทบทวนใยรักที่มักลา
     สายใยเอยสายสวาทยังพาดเคล้า
ช่างรุมเร้าเมื่อหนาวยังเฝ้าหา
เยือกเย็นกายแต่ใจมิได้สุดา
สิ่งผ่านมาคงไว้สายใยพัน
     บัดนี้หนอลมหนาวเมื่อเข้าแล้ว
ใจช่างแผ่วเพ้อหลงเพียงคงฝัน
มองหน้าหลังเหลือไว้คงให้งัน
ความซึ้งกันซ่านขึงยังตรึงใจ
     เธออยู่ฟ้าข้าเป็นดินคงสิ้นแล้ว
ความเพริศแพร้วเหลือไว้คงได้สลาย
หนาวมิเปลี่ยนแต่ใยเหตุไฉนกลาย
สวาทคล้ายลมหนาวเฝ้าเคล้ากมล
     หยิบเสว็จเตอร์เสื้อแดงที่แฝงฤทธิ์
โน้มน้าวจิตใฝ่คำนึงรำพึงสน
ดมเสื้อน้อยร้อยใจคล้ายมีตน
ฝากใจจนสู่ห้วงเข้าดวงวิญญาณ.
          * แก้วประเสริฐ.*