.... ซินเดอเรลล่า ....(5)

ผีเสื้อปีกบางฯ

ฝ่ายเจ้าชาย ก้มลง เก็บรองเท้า
แสงสีขาว ส่องแวววาว พราวสดใส
จึงร้องเรียก มหาดเล็ก มาทันใด
แล้วบอกว่า ธิดาไซร้ ลืมในงาน
ทรงสั่งให้ มหาดเล็ก ออกตามหา
โอ้แม่เทพ ธิดา แม่หน้าหวาน
หาสตรี เท้าเท่า สาววันวาน
มาแต่งงาน รักชั่วกาล ชั่วกัปกัลป์
มหาดเล็ก ถือรองเท้า ไปตามบ้าน
ให้นงคราญ ลองสวมใส่ ว่าใครนั่น
สวมรองเท้า แก้วคู่งาม พอดีกัน
เที่ยวเดินหา ตลอดวัน ไม่เห็นใคร
มาถึงบ้าน สุดท้าย ปลายนคร
สองบังอร เปิดประตู หน้าสดใส
มหาดเล็ก เดินเข้ามา ประกาศไป
บ้านนี้มี หญิงใด ไม่แต่งงาน
สองพี่น้อง เสนอตัว รีบจ๊ะจ๋า
พูดคะขา เจรจา ดูอ่อนหวาน
ว่าหนูเอง ลืมรองเท้า เมื่อวันวาน
กาลเวลา ผ่านเนิ่นนาน ไม่เอาคืน
มหาดเล็ก เชิญให้ เธอใส่สวม
หากมันหลวม หรือคับ จนสุดฝืน
อย่าเพียรใส่ โปรดถอด ส่งให้คืน
ว่าแล้วพูด พลางยื่นของ ให้น้องนาง
สองพี่น้อง ร้องแย่ง ซิงรองเท้า
ทหารที่ ยืนเฝ้า ทำตาขวาง
ฉันตัดสิน ยุติธรรม ให้เป็นกลาง
ให้แม่นาง คนน้อง รองหลังเธอ
คนพี่จึง กระหยิ่มย่อง แล้วรองก่อน
ค่อยค่อยหย่อน เท้าตาม ทหารเสนอ
อำมาตย์บอก เท้าเจ้าใหญ่ ไปนะเออ 
แล้วบอกเธอ ถอดรองเท้า ให้น้องนาง
อำมาตย์ยื่น รองเท้า ให้น้องใส่ 
เธอดีใจ ได้ลองใส่ สวมดูบ้าง
แต่ว่าเท้า เธอเล็กไป ช่างบอบบาง
จึงต้องถอด รองเท้าวาง แล้วคืนไป
คนพี่บอก ว่าเมื่อคืน เต้นรำหนัก
เท้าก็ชัก บวมขึ้น ไปกันใหญ่
เท้าบวมเอง จะให้ฉัน ทำอย่างไร
ฝ่ายอำมาตย์ นั้นไซร้ ไม่เชื่อเธอ
อำมาตย์มอง เธอด้วย สายตาขวาง
โอ้แม่นาง ช่างโกหก และเพ้อเจ้อ
พูดอะไร ไม่อาย เลยนะเออ
ช่างพูดเว่อร์ เป็นของเธอ ได้อย่างไร
จึงถามว่า บ้านนี้ มีหญิงอื่น
ซึ่งเมื่อคืน ไปเต้นรำ อยู่อีกไหม
สองบังอร ตอบไม่มี ในทันใด
มีก็แต่ สาวใช้ ในครัวเรา