*** ขั ด ใ จ***

แดดเช้า

 ขัดเลื่ยมเงาวาววับรับกระจก
สะท้อนสะทกแสงส่องประกายใส
แต่ละกรีดขีดคั่นกลั่นหลอมไฟ
เหลามุมได้จังหวะจะสะท้อน
เหลี่ยมแห่งหินใต้ดินสุดขุดขึ้นมา
ปรารถนาปั้นดาวพริบหวานอ่อน
แข็งดุจเพชรเก็จแก้วแวววับวอน
รุ้งเรียงย้อนระยับรับแววตา
กว่าร้อนไฟเจียระไนใสหยาดแก้ว
กี่มุมแนวแจ่มจำรัสจึงจัดค่า
ค่อยคำนวณทวนกระบวนถ้วนปัญญา
มองรอบด้านหวนหาปัญหามี
จึงได้ดินทรงค่ามาเป็นดาว
เพริศค่าพราวประดับระยับสี
แต่ละใจไหวอ่อนย้อนงามดี
ขัดกี่ทีก็ยังเจ็บเก็บปวดจำ
ใครขัดใจจะขัดเคืองเป็นเรื่องใหญ่
ขัดไม่ได้ดิ้นรนทนบ่นพร่ำ
อาละวาดปรารถนาบ้าระยำ
ไม่ยอมทำตามสิ่งขัดอึดอัดเกิน
จึงมิอาจขัดใจให้เงาวับ
แสงใดจับไม่สะท้อนก้อนขุ่นเขิน
ใจจึงมืดหมกมุ่นวุ่นหลงเพลิน
ถูกฝุ่นบังจนเดินดุ่มหลงทาง
หากรู้จักหักข่มขัดบ่มใจ
นิ่งมั่นไว้ทุกทีท่าอย่าเมินหมาง
แง่มุมเหลี่ยมเปี่ยมน้ำหนึ่งซึ้งเพชรวาง
จักเสกสร้างดาวใจใสพราวพริ้ง
ขัดเหลี่ยมวาวเงาวับรับกระจก
ใจเชิดยกเทิดค่ากว่าทุกสิ่ง
จึงจรดใจใสสะอาดขัดงามจริง
ก่องแก้วนิ่งแกร่งเก็จเพชรเจียระไน.