เพียงน้ำคำที่พร่ำหวน(บินหลาคราฝันนกขมิ้น)

แก้วประเสริฐ

                เพียงน้ำคำที่พร่ำหวน
              (บินหลาคราฝันนกขมิ้น)
     เสียงน้ำคำพร่ำหวานใดปานเท่า
ช่างรึงเร้าเฝ้าคำนึงสุดซึ้งหวน
แทรกซึมจิตคิดประหวัดดุจเตือน
ฉาบเข้าเลื่อนเสมือนแฝงแห่งดวงใจ
     โลมรินหยาดพาดสู่ฝันอันกระจ่าง
ใสสว่างกลางสี่ห้องกรองสดใส
สายเลือดหุ้มนุ่มเนื้อเยื้อภายใน
เฉิดไฉไลคล้ายดั่งห้วงดวงสมร
    ลมเหมันต์พัดผ่านสุดพล่านจิต
หนาวน้อยนิดติดกายให้หลอกหลอน
คนจากไปไกลสุดฟ้าแสนอาวรณ์
ดุจไฟฟอนแผดเผาเฝ้าลุ่มลึก
     ตรึกเพียงฝันสรรค์เป็นห่วงล้วงผ่าน
ความจัดจ้านคารมบ่มดุจลมผนึก
เป็นเกล็ดรักใหญ่น้อยพลอยรำลึก
สร้างความคึกคะนองใจให้ฟุ้งซ่าน
     อิสตรีที่ฝันพลันผ่านห้วงอิสระ
สีตลรัศมีกายะพุ่งรุ้งเฉิดฉาน
ก่อกำเนิดเพริศพริ้งสิงภาสน์กานท์
ช่างซึ้งหวานซ่านรำลึกสู่ใจจำ
     สะเทือนชีวันขวัญชีวาพาผนึก
อดสะเทินตรึกคำกานท์ผ่านสิ่งล้ำ
อดีตกาลสรรค์แต่งแฝงคำนำ
อินทุนำดาราทองผ่องใจเรา
     เพียงน้ำคำจำแนกแฝงหวานจิต
จึงพึงพิศคิดฝากใจให้แก่เขา
คำพร่ำหวนล้วนผนึกตรึกเอา
มาต่อเข้าเหลือไว้เพียงอังคาร
     เหลือวิญญาณพล่านไว้สุดฟุ้งซ่าน
เข้าเผาผลาญแต่คำหวานชโลมสาร
จึงพร่ำคำน้ำหวานเมื่อวันวาร
หยดระรานผลาญหัวใจยังใฝ่ครอง.
            * แก้วประเสริฐ.*
         ๑๙ พฤศจิกา ๒๕๔๘
                 ๑๓.๐๐ น.