เมื่อไฟไหม้...!!

คนป่าฯ

ดึกสงัด   ในวัน   อันสงบ
คืนที่พบ   เภทภัย  ไม่คาดฝัน
อัคคีภัย  ไหม้โหม   อย่างโรมรัน
เปลวและควัน   คึกบ้า  แสนน่ากลัว
รถดับเพลิง  ใกล้ไกล  ไม่รอช้า
เปิดหวอมา   ซิ่งสะบั้น   อกสั่นทั่ว
ไฟแดงฉาน    บ้านใกล้   ใจสั่นรัว
อึงอลทั่ว   ชุลมุน  พัลวัน
แต่ทว่า   รถทุกคัน   ที่พลันถึง
กลับต้องอึ้ง  สู้ไฟห่าง   อย่างใจสั่น
ไฟแรงจัด   สุดทนไหว   จะใกล้มัน
คนทุกคัน   มองตา  ทอดอาลัย
ในฉับพลัน  ทันที   มีเสียงหวอ
คันหนึ่งห้อ   ด่วนจี๋   เหมือนพลีให้
ไปหยุดชิด   ติดบ้าน  ไม่หวั่นไฟ
ฉีดน้ำใส่    เหมือนปืนรัว   ไม่กลัวร้อน
เพียงพักใหญ่  ไฟนรก  ก็ปลกเปลี้ย
เหลือลามเลีย  นิดหน่อย   ก็ค่อยถอน
ทั้งทีมถอย   รถออกมา  จะลาจร
ราษฎร     ฮือฮา    มาชื่นชม
ตบมือให้  เสียงสนั่น  ปานคอนเสิร์ต
เจริญเถิด  ท่านผู้กล้า  สง่าสม
ท่านสู้ไฟ   ใจหาญกล้า   น่านิยม
พวกกระผม  และดิฉัน   ตันอุรา
แล้วบิ๊กหนึ่ง   ดูดี   มียศศักดิ์
เดินมาทัก   พนักงาน   กันทั่วหน้า
มาหยุดที่   ทีมนักบู๊   สู้ยิบตา
"ผมผู้ว่าฯ    ยกนิ้วให้   ด้วยใจจริง
มีปัญหา    อะไร   บอกได้นะ
แล้วผมจะ   จัดการให้   ได้ทุกสิ่ง
คุณสู้ไฟ     สุดยอด   ไม่ทอดทิ้ง
นะ...อย่านิ่ง  ประสงค์ใด  ให้บอกมา
ทีมสู้ไฟ   ชายตาแล   แต่เงียบเฉย
ไม่เอื้อนเอ่ย  พากัน   หันมองหน้า
พักหนึ่งมี  เสียงกระแอม  แย้มวาจา
"ท่านผู้ว่าฯ ขอรถที่ เบรกดีครับ..!!"