ฉันเป็นสิ่งที่เรียกว่า "หุ่นกระบอก" มีตะปูตอกอยู่ที่..แขนข้างหนึ่ง ส่วนขาซ้ายมีเชีอกป่านมัดจับตรึง ไว้คอยขึงดึงฉันให้ก้าวเดิน... คนมากมายพานขบขัน..เมื่อเห็นฉัน หน้าเปื้อนยิ้ม..ทุกพลันไม่เก้อเขิน แม้จะมีคนสนใจ....หรือใครเมิน ไม่ห่างเหิน...ยังยิ้มได้ทุกครา? นั่นก็เพราะฉันถูกสร้าง....พร้อมเส้นโค้ง ที่บรรจงวาดหงายบน...ใบหน้า มันเหมือนดั่งรอยบาปที่ถูก...ตรา ให้ไม่มีใครรู้ว่า..ฉัน...รู้สึกเช่นไร... หากฉันร้องไห้ออกมาใครเลยรู้..? มีอยู่หรือ..คนปลอบโยน...เมื่อหวั่นไหว ใครกันเล่า??...."ไม่มีหรอกคนสนใจ"... เพราะใครใคร...ก็หมายจะ...เห็นฉันยิ้ม ^_^
marionette 20 ก.ย. 2548 08:48 น. - ID 81281 
1882
4
0
20 กันยายน 2548 11:56 น. - comment id 470608
อัลมิตรามีเจ้าพิน๊อคคิโอ ซื้อมาเมื่อคราวไปเชียงใหม่ สองปีก่อนกระมัง น่าจะซื้อแถว ๆ บ่อสร้าง แรก ๆ ก็เอามานั่งชักใยแล้วก็คุยกับเจ้าจมูกแหลมตัวนี้ คุยไปคุยมา นึกอยากเสกให้มีชีวิตจริง ตอนนี้ เจ้าจมูกแหลมนอนนิ่งอยู่ในตู้กระจก เดี๋ยววันนี้ต้องกลับไปคุยกับเขาหน่อยล่ะ
20 กันยายน 2548 12:47 น. - comment id 471938
อื่ม .... หากฉันร้องไห้ออกมาใครเลยรู้..? มีอยู่หรือ..คนปลอบโยน...เมื่อหวั่นไหว ใครกันเล่า??....\"ไม่มีหรอกคนสนใจ\"... เพราะใครใคร...ก็หมายจะ...เห็นฉันยิ้ม ^_^ ชอบท่อนนี้จังค่ะ ... อ่านแล้วเหงา ...
20 กันยายน 2548 21:16 น. - comment id 517084
เชือกที่ยุดฉุดรั้งดึงฉันไว้ เป็นเส้นโยงออกจากใจใช่ไหนอื่น โดนกลั่นแกล้งก็ไม่บ่นทนกล้ำกลืน ไม่ได้ฝืนเพราะเส้นใยชักใจเรา เส้นที่เชื่อมจากข้างในคอยดึงผ่อน มิหยุดหย่อนแม้ร่างกายจะตายเน่า เพราะมีเชือกติดตรงนี้ที่ตัวเรา เชือกคอยเกลาจิตใจจากในกาย
20 กันยายน 2548 21:17 น. - comment id 517086
เชือกที่ยุดฉุดรั้งดึงฉันไว้ เป็นเส้นโยงออกจากใจใช่ไหนอื่น โดนกลั่นแกล้งก็ไม่บ่นทนกล้ำกลืน ไม่ได้ฝืนเพราะเส้นใยชักใจเรา เส้นที่เชื่อมจากข้างในคอยดึงผ่อน มิหยุดหย่อนแม้ร่างกายจะตายเน่า เพราะมีเชือกติดตรงนี้ที่ตัวเรา เชือกคอยเกลาจิตใจจากในกาย
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
