* นิราศห้วยแก้วที่รัก *

แก้วประเสริฐ

              * นิราศห้วยแก้วที่รัก  *
     ๏ ลำนำคำนึงนึกถึงซึ่งเชียงใหม่
ดูเปลี่ยนแปลงแฝงวิไลสิ่งสดใส
ด้วยตั้งใจไปสู่ห้วยหมายธารา
     ระหว่างทางมองไปให้อ้างว้าง
แลสองข้างว้างเวิ้งเสียนักหนา
ยามครั้งก่อนเคยพบประสบมา
ต้นไม้ป่ามาภูเขาเหลือทำเนา
     ตลึงโศกซึ้งเวิ้งว้างกลางห้วยแก้ว
เคยเพริศแพร้วรอบวนาแนวป่าเขา
ภาพน้ำไหลหลั่งหินผาเสียงซ่าเบา
ลมโชยเคล้าแมกไม้คล้ายดนตรี
     ตามซอกหินน้ำหลั่งรินขังรอบ
เซาะตามขอบวนเวียนวกเร็วรี่
หมู่มัจฉาพาว่ายเคล้าล่องวารี
แล้วแอบหนีหลบซ่อนชะง่อนผา
     ไม้ป่าสูงทะยานปานเหยียบฟ้า
บ้างโน้มมาคลอเคียงเบี่ยงเข้าหา
ร่วงสลัดใบดอกพลิ้วปลิวลมมา
สู่ธาราไหลละล่องลอยฟ่องไกล
     คาคบไม้นกไฟสีแดงชาด
สลับคาดเขียวฟ้าใบหน้าใส
ส่งเสียงร้องเพรียกคู่แลดูไกล
ขมิ้นไพรโบยบินหาไปมาจร
     หมู่แซงแซวแว่วเสียงเลี่ยงกวัด
ลงโฉบตวัดตัวแมลงแฝงกิ่งอ่อน
แมงปอผึ้งหมู่ภมรร่อนเวียนว่อน
เป็นเงาสะท้อนสายน้ำช่างงามตา
     มาบัดนี้ฝังแล้วห้วยแก้วเอ๋ย
แต่ก่อนเคยพาหญิงรักหรรษา
ลงว่ายน้ำลำห้วยด้วยกันมา
เหลือภูผาแอ่งแห้งอยู่เดียวดาย
     ห้วยแก้วเอยเป็นไฉนใยทุกสิ่ง
ภูเขาอิงสายธารพลันเหือดหาย
เหลือแต่หินโขดผามาเรียงราย
น้ำสลายเหลือน้อยมิร้อยใจ
     กิ่งไม้หรือหดหายหนีไปไหน
เหล่าแมลงไพรนกป่าหามีไม่
ความร่มรื่นชื่นฉ่ำแลหายไป
คงเหลือไว้สิ่งซากตากตะกอน
     ช่างกรีดช้ำน้ำใจ ณ ห้วยแก้ว
สิ่งเลิศแล้วจบสิ้นเหลือสิ่งหลอน
คงแต่เพียงแลเจ้าเฝ้าอาวรณ์
อดสะท้อนอดีตเก่าผ่านเข้าใน
     ถึงอย่างไรใจอุทรอาวรณ์หา
คอยเวลาเขาบำรุงมิให้สลาย
เพื่อเข้ามาฟื้นฟูสู่กลับกลาย
ยังอาลัยห้วยแก้วขอวิงวอน
     ทรุดกายลงตรงหินหลังอิงฟ้า
แสงสุริยาประกายสู่หมู่สิงขร
เคยร่มเย็นที่เก่าเศร้าอาวรณ์
เก็บสะท้อนความรู้สึกผนึกจำ
     อนาถแล้วจริงหนอพอเห็นเศร้า
แต่ก่อนเก่าเข้ามางามเลิศล้ำ
ล้วนแมกไม้เขียวชอุ่มสุมทุมนำ
สร้างจัดทำซ้ำแต่งดูเบ่งบาน
     เคยลานตาไม้ดอกออกเกสร
หอมขจรตามหุบผาฟ้าเสกสรร
แนวพฤกษาพงไพรมีหลายพันธุ์
เขาลือลั่นเชียงใหม่คล้ายวิมาน
     ฤาบัดนี้สิ้นแล้วห้วยแก้วจ้า
มวลพฤกษาป่าไม้ดุจถูกผลาญ
ดูเตียนโล่งโปร่งเลี่ยนสิ่งเบิกบาน
สิ้นสำราญลำธารห้วยสู่แนวไพร
     มองทุกสิ่งอิงภูผาเพื่อหาสุข
กลับเพิ่มทุกข์สุขมิพบสลดไว้
คงแต่ซากความจำสู่ห้วงใจ
ที่เหลือไว้ให้ถวิลถิ่นห้วยแก้ว
     โอ้ลาก่อนที่รักชักรอนจิต
ใคร่ลิขิตวิงวอนก่อนจบแล้ว
หวังเพียงคนอนุรักษ์ป่าทุกแนว
สู่ห้วยแก้วพลิกฟื้นคืนสู่เอย.๚๛
   ๙๙๙   แก้วประเสริฐ.  ๙๙๙