เพียงฤทัยในอ่าวอารมณ์

แก้วประเสริฐ

           เพียงฤทัยในอ่าวอารมณ์
       *ดุจสายน้ำเวียนวนสายชลเชี่ยว
ลมหมุนเกลียวพุ่งฟุ้งมุ่งแก่งผา
ดั่งหทัยหันหวนล้วนโรยลา
สิ้นวาสนาเห็นหน้ายามลาจร
       เปรียบดังห้วงมหรรณพพบสวาท
งามพิลาสดุจดั่งเทพอัปสร
สิ่งที่เหลือฝากมาแสนอาวรณ์
ช่างสะท้อนเหลือไว้เพียงใจคนึง
       ครั้งหนึ่งเล่าเคล้าคลออยู่เคียงคู่
เหมือนปลาปูสู่ธารามาคิดถึง
วันเวลาน้อยใหญ่ให้หวนตรึง
สิ่งซาบซึ้งจรุงไว้ในวิญญาญ์
       สุดฟากฟ้าไกลโพ้นห่วงล้นจิต
ยามเฝ้าคิดทั้งปวงล้วนห่วงหา
คำนึงถึงซึ้งแล้วนะแก้วตา
เหลือเพียงผ้าฝากดูแทนอยู่กาย
       กังสดาลพริ้งแผ่วมาแว่วเรียก
ใจอ่อนเปียกหวานหูมิรู้หาย
เสียงระฆังกังวานสุดพล่านหทัย
กลองเพลไซร้โหมไล้โลมฤดี
       ปริศนาของหัวใจกระจายออก
สิ่งภายนอกแลในคล้ายสุขี
พลังมวลธรรมดื่มด่ำล้ำชีวี
สิ้นสุดทีมาหยอกแล้วหลอกเรา
       ท้องทะเลไกลโพ้นมิพ้นน้ำ
ท้องฟ้าคล่ำเมฆาใยมาเขลา
ท้องมหาสมุทรลึกล้ำดุจดังเงา
โอ้เราเขาดั่งพระพายย่อมหายไป
       อนิจจามาบัดนี้สิ่งที่เฝ้า
พิศวาสเร้าดุจอ่าวเข้าอาศัย
เรือลำน้อยร่อนเร่ยากเห่ไกว
มรสุมได้พัดหายสุดไกลตา
       เพียงฤทัยในอ่าวอารมณ์นี้
ผันสิ่งที่ความสุขแลทุกข์หา
มืดสว่างกระจ่างไว้ในปัญญา
ความสิเน่หามาปิดจิตกั้นกลาง
       ดั่งชินสีห์ที่กล่าวเฝ้าสั่งสอน
ความอาวรณ์ห่วงหามาขัดขวาง
ปิดกั้นมิเห็นทุกข์สุขมาวาง
ความกระจ่างปัญญาจะพาเลือน
       มองสายน้ำไหลวนเปรียบคนเที่ยว
ที่เลาะเลี้ยวไปสู่ผู้ถูกเฉือน
ทั้งทุกข์สุขคอยเฝ้ามาเข้าเตือน
ยังแชเชือนเบือนหน้ามาหามัน
       มองดูไม้สลัดใบจากต้นโศก
ความวิปโยคค่อยจางและห่างหัน
กลับคืนสู่ในห้วงทิ้งบ่วงพลัน
ทุกข์สุขนั้นหนีจากพรากอารมณ์.*
     ๙๙๙   แก้วประเสริฐ.   ๙๙๙