*คนึงครวญผอูนฤา*

แก้วประเสริฐ

                          *คนึงครวญผอูนฤา*
    ..๏งามใดไหนบ่แม้น                นางคนึง 
สุดที่จะคิดรำพึง                           ห่อนได้
ยามยลใฝ่ตะลึง                            โฉมแม่   จริงนา
ผอูนช่างชวนคลั่งไคล้                    กลิ่นเจ้าชวนสนอง   ๚
         วิวิธจิตหว่านแล้ว                  ยลนาง
ยกส่งลงทรวงกลาง                        ใฝ่เจ้า
แสนเอิบอิ่มใจวาง                          แนบสู่   อกเอย
หากแม่ยอมคลึงเคล้า                     โลกนี้ดุจสวรรค์   ๚
      ยามพิศจิตยิ่งแพร้ว                  พรรณราย
สุดที่จะย่างกราย                            ห่างแท้
ฤทัยป่วนแทบวาย                          ยามแม่   ขมึงมอง
พักตร์ส่งจ้องสบแม้                         กึ่งยิ้มเนตรวาว  ๚
       อกเอ๋ยอกซ่านซึ้ง                      ตรึงทรวง
ยากชั่งจักตักตวง                             ใส่ไว้
ลมรักสู่แหนหวง                               แนบแน่น   จริงฤา
ยามยิ่งแลชม้าย                               ป่วนให้ชายหลง  ๚
       มองไปใจสั่นต้อง                      โฉมอนงค์   งามเอย
ยากยิ่งคิดนำองค์                              แด่ข้า
เสียดายรูปเอวองค์                           งามดั่ง   มฤคแฮ
ยามย่างกรายดั่งฟ้า                           สว่างจ้านภาสรรค์  ๚
       นาถอนงค์คงเพียงไว้                 ภูมินทร์
เพียงแต่มายลยิน                             บุญไซร้
หักใจใฝ่ฝังจินต์                               ยากคู่   เราเฮย
เพียงแต่เหลือบแลไว้                        ใคร่ได้มาสนอง  ๚
       ชาติหน้าหากมาดแม้น                 มีจริง   แน่ฤา
ตัวพี่จะแอบอิง                                    แก่เจ้า
มิยอมปล่อยประวิง                              นางดั่ง   นี่แฮ
ทุกสิ่งประโลมเร้า                                อยู่เคล้าคู่สวรรค์  ๚
       บุญเอยเคยก่อไว้                         ผ่านมา
จงส่งผลนำพา                                     นี่ไซร้
พระธรณีโปรดเมตตา                          ชักสู่    นางเฮย
เป็นห่วงรัดตรึงไว้                                อย่าให้ผิดหวัง  ๚
       อธิษฐานจิตส่งแล้ว                        จากจร
แสนที่จะอาวรณ์                                   ยิ่งแท้
จำใจห่างเอมอร                                   เดินสู่   มรรคา
เอมอิ่มฤทัยแม้                                    ห่วงให้หทัยถอน  ๚
       ใดใดในโลกนี้                               อนิจจัง
สิ่งที่คิดสมหวัง                                      พลาดได้
หากคงแต่ไม่จีรัง                                  ยังสู่   มาแฮ
เป็นสิ่งจริงแท้ไซร้                                 อย่าได้หมายสนอง   ๚
       อันยกมากล่าวไว้                            โปรดคนึง
แต่งเรื่องจากรำพึง                                แน่แท้
หาหวนสิ่งตราตรึง                                 ลงสู่   เราเฮย
เขียนเพื่ออารมณ์แม้                             ผ่านห้วงดวงสมร  ๚ะ๛
                         ๙๙๙   แก้วประเสริฐ.   ๙๙๙