ยามเย็นตะวันรอนแดงฉาน แวกม่าน...ทิวไม้..ไพรสนธิ์ หมู่นกบินกลับรังยามมืดมน ผู้คนเดินทางกลับอย่างวุ่นวาย เดินเลียบริมทุ่งนาพาใจเหงา ชีวิตเรา..ทำไม..ดูสับลน มองภูเขาแสนไกลอย่างไร้ตัวตน สายลมต้องกายาพาเยือกเย็น ยินเสียงกบ.เขียดร้องอยู่ใกล้ๆ เสียงหัวใจโหยหากับ..ใครกันหนอ ยิ่งสายลม.พรมพร่างอย่างพนอ อ้อนวอนขอ..ขอใจ..ใครสักคน ใครคนนั้น ..คนที่ฉัน..ฝันถึงเขา ใครคนนั้น.ยิ้มเศร้าๆเขาอยู่ไหน ใครคนนั้น..ที่ฉันรัก.เหมือนดวงใจ อยู่ที่ไหน..ณ.ใจ .ฉันเฝ้าคอย.