ค่ำคืนนี้ ดวงตาดำสนิทปกคลุมท้องฟ้า มองหาหมู่ดาวไร้แสงแวววับ สายลมโชยพัดผ่าน เสียงโมบายที่ห้อยตรงชายคาบ้านดังกังวาน สะท้านเข้าถึงหัวใจ กิ่งไม้ไหวโอนเอนมีเสียดสีดังเป็นระยะ ความเหงาเดินเข้ามาทักทายอีกแล้ว ความเงียบ...งันปกคลุมความรู้สึก ได้ยินแม้แต่เสียงของลมหายใจดังแผ่วเบา สัมผัสได้ถึงความหนาวเหน็บของเรือนร่าง ความคิดอ้างว้างล่องลอยไปไกล......ไร้จุดหมาย เวลาผ่าน...........ไป แต่ละนาทีช่างเชื่องช้าเสียจริงหนอ เมื่อไหร่จะสว่างเสียที่นะ ความเงียบ..งันกับความเหงา จะได้เดินทาง จากฉันไปเสียที ขอร้อง......เดินจากฉันไปเสียที _________________
18 กรกฎาคม 2548 10:51 น. - comment id 492939
จากไป...ซักวันก็กลับมาอีก แวะมาทักทายค่ะ
18 กรกฎาคม 2548 12:23 น. - comment id 493010
ได้โปรดฉันขอร้องอย่าจองจับ ให้คำนับอย่างไรจะไปเสีย บอกมาซิบอกมาอย่าคลอเคลีย เพราะฉันเพลียการเสียใจในทุกวัน โอ้ความเศร้าอย่าเฝ้ามาชิดใกล้ จงห่างไกลไปจากพรากจากฉัน ช่วยสักนิดคิดเท่าไหร่ให้บอกกัน เพราะตัวฉันไม่อยากเศร้าเฝ้าชีวี ไม่อยากให้อยู่ใกล้ ๆ เลยค่ะ สำหรับความเศร้าเนี่ย เมื่อไหร่จะไปจากเราสักทีก็ไม่รู้ มาช่วยกันไล่ความเศร้า ให้เจอแต่ความสุขนะค่ะ