ฝน

ทะเลใจ

เหลือเพียงเงาเขาจากไปไกลสุดตา
มองผืนฟ้าตามัวหม่นทนความเศร้า
ความทรงจำทำใจเจ็บเหน็บใจเรา
ลืมภาพเขาเอาหัวใจใกล้ความจริง
เป็นความหลังฝังรากลึกนึกพะวง
ฤ พิษสงส่งใจปวดรวดร้าวยิ่ง
ไอเคยอุ่นกรุ่นเพียงกลิ่นสิ้นอกอิง
ไร้ที่พิงสิงเพียงร่างร้างวิญญา
ฝนกระหน่ำซ้ำเติมใจให้แสนเหงา
เหลือเพียงเราเงาความฝันหวั่นอุรา
ทุกความทุกข์ปลุกส่วนลึกนึกเพียงว่า
เสียน้ำตาคราเศร้าใจไปใยเรา
ความหลังหรือคือความหลังพังไปนาน
วันเคยหวานวานเคยชื่นรื่นเพียงเงา
หยาดน้ำตาพาความหลังฝังรากเง้า
ฉันขอเอาเศร้าทั้งปวงล่วงลับลา
ล้างหัวใจใยตัดขาดวาดฝันใหม่
เริ่มกับใครให้บางคนค้นแววตา
มีรอยยิ้มอิ่มไออุ่นกรุ่นทุกครา
แล้วท้องฟ้าลาสายฝนพ้นทุกข์ใจ

+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + 
เนื่องจากว่าเมื่อวันก่อน
ทำปากกาด้ามโปรดหาย
เลยคิดกลอนไม่ออกอยู่หลายวัน  
วันนี้พยายามบังคับใจตัวเอง
ไม่ให้ยึดติดกับของใช้บางอย่าง
ที่โปรดปรานเป็นพิเศษ
เพราะว่าพอรักมาก 
เสียไปแล้วทำให้อารมณ์เรา
ไม่มีกะจิตกะใจจะทำในสิ่งที่เคยทำ  
วันนี้กลอนอาจจะแปลก ๆ ไปบ้าง 
เพราะยอมรับว่าไม่ได้อยู่ในอารมณ์แบบนี้เลยค่ะ
เพียงอาศัยกลอนพี่ปราย กับเพลงที่มีพี่ใจดีเค้าหามาให้ฟัง
ก็เลยออกมาเป็น    ฝน    อย่างที่เห็นค่ะ