หน้าส่วนตัว
๑แลดาวเดือนลับไกลสุดหา เวิ้งนภามืดนวลแสงไต้
ว้าเหว่เคยเล่ห์อวลดอกไม้ หอมซ่อนกลิ่นแก้วปีบราตรี
ระทมโศกโมกลากาลหนี รำเพยซ้ำดอกใบขยี้
วันชื่นคืนฝันพลันจากลี้ คนรู้สึกตรึงตรา
อกยังมิสมรักจมฟ้า ขอนางอย่าคิดหน่าย
๑๑๑๑๑
plaing_piu 21 มิ.ย. 2548 20:17 น. - ID 77602 
1402
10
0
21 มิถุนายน 2548 21:14 น. - comment id 482603
ขออย่าได้หน่ายแหนง รับแสดงยังคงมั่น ขออย่าได้ไกลกัน ด้วยผูกพันรักมั่นคงขอกันแบบนี้คงไม่มีคนกล้าปฏิเสธมั้งค่ะ อิอิ
21 มิถุนายน 2548 21:34 น. - comment id 482619
.....ไม่ชำนาญด้านกลอนอักษรศิลป์ กลัวคนหมิ่นว่าไร้ค่าน่าบัดสี ไม่ชำนาญกาพย์กลอนบทกวี ตัวข้านี้ ขอลาดีกว่าเอย ...555+ เจ้าป่วน ไถไปให้จบจนได้นะ ก๊ากกก
22 มิถุนายน 2548 09:29 น. - comment id 482773
หากหวานอย่างที่คิด คงไม่คิดจะหน่ายแหนง รักแค่ไหนจงแสดง ให้เป็นคืนแห่งความรัก
22 มิถุนายน 2548 09:33 น. - comment id 482777
เป็นอีกหนึ่งกวีที่พี่พุดรอท่าอ่านค่ะ มาฝากความรักคิดถึงมากค่ะ
22 มิถุนายน 2548 10:03 น. - comment id 482811
อ่านแล้วไม่หน่ายเลย
22 มิถุนายน 2548 15:36 น. - comment id 482956
ไม่หน่ายหรอกจ้า.. ถ่ายทอดอารมณ์ที่อ่อนช้อยในลีลา.. สวัสดีค่ะ
24 มิถุนายน 2548 01:32 น. - comment id 483594
1..........มิกล้าครับ คุณผู้หญิงไร้เงา
24 มิถุนายน 2548 01:34 น. - comment id 483595
2...........ไม่ชำนาญแต่ก็ร่ายกลอนได้นะ คุณป่วนจัง เนอะ ๆ
24 มิถุนายน 2548 01:43 น. - comment id 483596
3........... ผู้ร้ายคล้ายมิหวาน สมการพาลหน่ายแหนง รักนี้ที่แสดง จริงหรือแกล้งคืนแห่งรัก
24 มิถุนายน 2548 02:05 น. - comment id 483597
4...........ขอบคุณคุณพุดอย่างยิ่งที่ยังรอท่าอ่านเสมอ พักนี้ไม่ได้เข้ามาบ่อย ไม่ได้ตามอ่านงานอะไรมากมาย ขออภัยอย่างยิ่งหากมิได้มาทักกัน พักนี้มีงาน จึงไม่อาจเขียนอะไรเป็นเรื่องเป็นราวหลายบท... เห็นหนังสืองานศพเล่มหนึ่ง มีเรื่องราวภาษาพื้นเมืองเหนือ มีคำประพันธ์เป็นเพลงซอ...ซอพระลอเดินดง เห็นว่าน่าสนใจ ลองดัดแปลงดู ก็ได้เห็น ๆ แบบนี้ แล... ถ้าเอาไปขับร้องเพลงซอคงได้รสวรรณคดีไปอีกแบบ เคยฟังเพลงซอหลายแห่งซึ่งก็แตกต่างไปตามถิ่นในงานบุญกุศลหรือการละเล่นต่างๆ ก็น่าสนใจนะครับ เสียดายว่าบ้านเมืองเราไม่มีผู้มีจิตใจใฝ่รู้ สนใจพิทักษ์สืบทอดและพัฒนาภูมิปัญญาอันเป็นวิถีชีวิตถิ่นดั้งเดิมแท้ๆให้ยั่งยืนต่อไปอย่างแท้จริง ที่เห็นก็เป็นพิธีการแบบราชการ ถึงเวลาหนึ่งก็หายไปตามกาลเวลาและอำนาจวาสนาของคน ....เป็นเช่นนี้เสมอ ไม่แปลกที่คนรุ่นหลังจะอ่อนเยาว์ในด้านวัฒนธรรมทุกด้านซึ่งเป็นเสมือนสายเลือดหล่อเลี้ยงชีวิตตนให้เจริญงดงามเป็นคนโดยสมบูรณ์ ไม่คาดหวังอะไรมากมายเลยครับ......นานๆทีได้คุยกับคุณพุดเรื่งแบบนี้ในที่นี้สักครั้งหนึ่ง คงแก้ความเนือยนายของตนเองไปบ้าง....
24 มิถุนายน 2548 02:07 น. - comment id 483598
5..............ครับ ขอบคุณ แต่อ่านนานไปแล้วง่วง ก็หน่ายได้นะครับ
24 มิถุนายน 2548 02:11 น. - comment id 483599
6.............. สวัสดีครับคุกอกก... ดีแล้วที่ไม่หน่ายง่ายๆ ทุกวันหลังอาหารเที่ยงรู้สึกไหมว่าคนทำงานมักมีความรู้สึกหน่ายง่ายๆนะครับ ไม่ใช่อะไรหรอกนะ คือหน่ายงานน่ะ ยิ่งวันศุกร์หรือใกล้วันหยุด ..แสนหน่ายเลยนะ หรือไง
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
