น้ำแค้น

มดส้มจ่อย

วงจรชีวิตข้า
พูดบ่นพล่ามไม่มีจบ
เปลี่ยนแปลงดุจสู้รบ
อากาศอบลอยเป็นไอ
ตัวข้าคอยเฝ้ามอง
คอยเฝ้ามุ่งช่วยสหาย
ต้นไม้ที่ล้มตาย
ร่างสลายไร้ข้าพลี
ข้าเกิดแต่กาลก่อน
วนเวียนร่อนว่อนทุกที่
สรรค์สร้างทุกสันสี
เขียวขจีก้องพงไพร
บัดนี้พอเจ้าเกิด
เจ้าละเมิดกฎตั้งไว้
คุมเข้มทุกสิ่งไป
เอาแต่ใจไร้ศีลธรรม
คิดว่าเป็นมนุษย์
แล้วไม่หยุดกลับเหยียบย่ำ
เพื่อนข้าทุกข์ระกำ
เจ้าหั่นห้ำเลื่อยครืนๆ
ตัวข้าก็ไม่รอด
ทุกข์ตลอดร้องสะอื้น
เศร้าหมองเกินลุกยืน
ยามหลับตื่นตัวข้าดำ
เพื่อนข้าที่เคยช่วย
กลับต้องป่วยด้วยแล้งซ้ำ
เพราะเจ้าคนใจดำ
เข้ายีย่ำด้วยอัตตา
โลกนี้แผ่นดินนี้
ไม่ใช่ที่สิทธิ์ใครหนา
อย่ามาโอหังบ้า
อย่ามาซ่าเปลี่ยงครรลอง
ยามนี้ข้าเอาคืน
แม้เจ้าฝืนคิดไตรตรอง
สายไปแล้วไอ้น้อง
ข้าขุ่นข้องเกินจำทน
คอยรับกับเกลียวคลื่น
ที่สาดกลืนทุกแห่งหน
เจ้าจักต้องทุกข์ทน
ไร้หยาดฝนที่โปรยปราย
ที่สูงรอดจากคลื่น
ต้องดาดดื่นแล้งเหลือหลาย
ที่ต่ำก็ไม่วาย
ข้าจักให้ตายตามกัน
จงจำในจิตไว้
เพราะอยากได้ไม่พอนั่น
ข้าเอาคืนเร็วพลัน
จักห้ำหั่นจนสิ้นลาย