เพียงลำธาร

ภาวิดา

ผ่านงานขีดเขียนเพียรเพียงครั้ง     เพียงไม่ตั้งใจผลงานก็เลือนหาย
บทหนึ่งบาทเดี่ยวยังเดียวดาย        รุ่งสางพร่างพรายไม่วายครวญ
อยากสรรอยากสร้างอย่างสร้างสรร อยากสูงสู่ฝันหันลมหวน
อยากเด็ดคำหยาดฟ้ามาทบทวน       รบเร้ารัญจวนให้ทวนคำ
นอนหลับไม่ลงหลงคมคิด              คมคำย้ำจิตพิศคมขำ
คำคลั่งหลั่งไหลเป็นลำนำ                ทำให้ต้องขบต้องคิด
ท่ามกลางผู้คนที่แข่งขัน                 ลีลาสรรภาษาที่ไพจิตร
ทุกคนอาบถ้อยร้อยเรียงอยู่เป็นนิจ   เรากลับปิดบดบังความตั้งใจ
กลับมาแล้วเจื้อยแจ้วอยู่หลังสวน     กลับมาทบทวนคำฟ้าคำปราศรัย
มาย่ำอยู่ในทิศถิ่นที่ตั้งใจ                 ป่าดงพงไพรที่ของใบไม้

ถึงไม่ใช่ใบไม้เหลืองในเมืองหลวง    ไม่ใช่เพื่อปวงชนคนทั้งหลาย
ก็จะหยิบอักษรมาเรียงราย              ให้ยินกลิ่นอายของล้ำค่า
ดิ้นรนจะต่อสู้ชีวิต                         ลองผิดลองถูกปลูกผืนป่า
ลองขีดลายเขียนเลียนลีลา              จากถิ่นที่มาสู่ผาชน
แวววับแวววาวให้เดือนเด่น              เป็นเพียงลำน้ำไหลริมล้น
สะท้อนแสงดาวคืนหนาวทุกแห่งหน    เพียงคนเบื้องหลังความตระการ
ต้นน้ำแต่นี้ต่อไปนั้น                        เป็นต้นวันต้นคืนที่นำผ่าน
เพียงลำน้ำรินไหลในลำธาร               ดุจวิมานสราญชื่นรื่นรมย์