เสียงนางครวญรัญจวนไห้

แก้วประเสริฐ

                 เสียงนางครวญรัญจวนไห้

          เสียงเพลงแผ่วหวานซึ้งตรึงผ่านห้วง
ดุจดั่งบ่วงห่วงคล้องทำนองหวน
ล้วนกระซิกระริกกระเส่าเร้าอกชวน
ให้อบอวลปั่นป่วนรัญจวนชีวี
           ส่งจิตใจละล่องต้องคล้อยเคลื่อน
บรรจงเลื่อนไหลลงตรงโฉมศรี
อีกสูงต่ำไหวโยกกรรโชกฤดี
เสมือนดั่งปรีดิ์เปรมเกษมสำราญ
       กาลเวลาผ่านไปใจหวนหา
โอ้แก้วตามาพบช่างแปรผัน
เคยหวนจ้องมองฟังครั้งนานวัน
จนสร้างสรรค์จินตนามากลับกลาย
   
          แว่วคำนึงเสียงพินิจจิตคงช้ำ
ให้เพ้อพร่ำเผลอร้องทำนองหาย
คล้ายร้าวรอนผ่านห้วงดวงหทัย
วาบหวามมลายกลายเป็นดุจคร่ำครวญ
          โถยอดหญิงไฉนเป็นเช่นเพียงนี้
สุขที่มีหนีหายใคร่กำสรวล
เฝ้าครวญเพรียกเรียกร้องสุดรัญจวน
ดวงใจป่วนหวนไห้คล้ายอ้อนวอน
          ดั่งพลาดหวังในรักที่มักแฝง
สายใยแล้งแสดงไว้คล้ายถูกหลอน
วิงวอนเว้าเคล้าสอดปราศแง่งอน
เหมือนวิงวอนอ้อนมาในเสียงเพลง
          ความไพเราะเพราะพริ้งครั้งเก่าก่อน
ถูกลิดรอนจนสลายคล้ายข่มเหง
ถ้อยสำเนียงเสียงครวญล้วนยำเกรง
ฟังวังเวงบาดสะท้านสั่นอารมณ์
          คงพลาดหวังตั้งไว้มิใคร่สนอง
ล้วนแต่ต้องหมองไหม้จนขื่นขม
นี่แหละหนอพอทำหลังชื่นชม
แสบระบมตรมสะอื้นดุจเสียงนาง
          พลางยิ้มเยาะตัวเองฟังเพลงเศร้า
ที่รุมเร้าจนอารมณ์มิสมสล้าง
เหมือนอกเราเฝ้าเพลียในหนทาง
ถูกปล่อยคว้างเปล่าเปลี่ยวขาดเหลียวแล.
                ๙๙๙   แก้วประเสริฐ.   ๙๙๙