ค่าของคน

ธรรณกับวุ้นเส้น

ค่าของคน
แม้สังคม รังเกียจ หยามเหยียดฉันท์
ไม่แบ่งปัน ความเมตตา มาให้เห็น
มองฉันด้อย ต่ำต้อยกว่า พวกเลือดเย็น
เพราะฉันเป็น ตัวของฉัน เท่านั้นเอง
แบ่งชนชั้น ขันแข่ง แย่งเป็นหนึ่ง
แม้ไม่ถึง สลึงทอง ดังปองหมาย
ตีราคา ค่างวด เพียงกรวดทราย
ไม่ระอาย เทพเทวา หรือฟ้าดิน
แต่ละคำ ย้ำข่ม ทับถมเหยียบ
ชอบเอาเปรียบ ชูตัวเอง เบ่งศักดิ์ศรี
ย่ำคนอื่น หวังให้จม ธรณี
ช่างอัปรีย์ ไม่เห็นค่า ราคาคน
ฉันหรือใช่ คนชั่ว มั่วเหล้ายา
ไม่เคยฆ่า ปล้นจี้ ขยี้ข่มขืน
แม้วางฉัน ให้ต่ำลง คงกล่ำกลืน
ล้มทั้งยืน ถ้าค่าด้อย น้อยกว่าโจร
แค่อยากมี วิถีทาง อย่างคนอื่น
อยากร่มรื่น สมประสงค์ ดำรงหมาย
อยากจะมี เมียสวย ช่วยผ่อนคลาย
จะไม่หน่าย  สู้ต่อ มิท้อเลย
ฉันเป็นหญิง ชอบสมสู่ คู่กับหญิง
ไม่เพลิดพริ้ง รักจริงใจ ใช่แอบแฝง
มีรักหนึ่ง ตรึงใจ ไม่เคลือบแคลง
ไม่เสแสร้ง แกล้งทำ ให้ช้ำทรวง
แม้ตัวเป็น เช่นหญิงแท้ แลเพียงนอก
แต่ในซอก ห่วงดวงใจ ข้างในนั้น
เป็นชายชาติ เชื้อสาย นายเรียมจันทร์
สุดจาบัลย์ ที่กายห่าง ต่างกับใจ
ชีวิตนี้ ช่างมีปม แสนขมขื่น
นอนสะอื้น สุขสลาย กลายเป็นผง
 มองกระจก ไม่เห็นเงา ซบเซาลง
อยากจะปลง ชีวิตหนอ ช่างท้อจริง
สังคมไทย ไม่โอบกอด ถอดจิตอ่าน
คนที่บ้าน ยังมิเรียน เพียรศึกษา
 ชี้ว่าฉัน เป็นโรคจิต  ผิดดินฟ้า
ที่เกิดมา ใช่อยากเป็น เน้นอีกที
เฝ้าพากเพียร เรียนศึกษา วิชาศาสตร์
ความสามารถ ไม่เป็นสอง รองใครเขา
หวังพ่อแม่ ภาคภูมิใจ ในตัวเรา
ช่างอับเฉา เขายังหน่าย อายผู้คน
แม้เลือกเกิด กำเนิดได้ ดังหมายมั่น
จะขอปั้น เป็นเดือนเพ็ญ เด่นลอยฟ้า
จะฉายแสง ที่เฉิดฉันท์ แห่งจันทรา
ที่มีค่า ควรคู่ ผู้คนมอง
ค่าของคน จงจ้องมอง ถึงท่องแท้
ที่ว่าแน่ คือความดี ที่สะสม
ประพฤติดี มีคุณค่า น่านิยม
อย่าไปถม คนที่ต่าง ห่างจากเรา
12/11/04