ของขวัญที่เธอให้ฉันกล่องใหญ่มาก ไม่มีใครฝากมาให้แม้สักหน เธอให้ฉันแม้นยามฉันสับสน ให้อยู่บนในใจ ให้มานาน ของขวัญชิ้นนี้ดีเหลือประเสริฐนัก สุดที่จักหาใดเปรียบได้ขาน ให้มาแสนเวลาจะนมนาน สุดจะหวานสำหรับฉัน พลันคิดเป็น เปิดออกมา จากกล่องห่อของขวัญ ความเป็นมันวาววับสุดแพรวเห็น เอ้ะ อะไร ให้มา ตากระเด็น ตะลึงเห็นว่า เป็นสิ่ง หนึ่ง ต้องจดจำ กล่องเปล่าๆ ไม่มี ที่รำลึก ไม่รู้สึกอะไร ชินชา ด้วยซ้ำ ไม่มีสิ่งที่ต้องมานั่งจดจำ เพราะเธอทำฉันช้ำชอกกว่าใครใคร ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเห็นคนแบบนี้ จะมีดี ปรือไม่ไม่เคยใส่ใจไว้ ด้วยเหตุหนึ่งพึงคิดจะติดใจ ว่าเธอไซร้ ทำฉัน ต้องเกือบตาย อะไรนักหนา.............. ใครไปทำให้เธอต้องช้ำน้ำตาหมองสลาย ใครกัน ไปยุ่งำบเธอให้แทบมลาย อย่ากลายเป็นคน อันธพาลคนพิกล ป่วย ไม่เคยไปเยี่ยม เจ็บใจนัก ไม่เคยจักแลเห็นว่าเจ็บกี่หน ต้องออกจากโรงพยาบาลขับรถยนต์ ออกมาทนทำงาน ผ่าได้แค่3วัน ใจเธอทำด้วยกระดาษห่อของขวัญ ที่นับวัน จะเป็น เห็นเช่นผลัน กลายเป็น เข็มทิ่มแทงในอุรา เธอหรรษา แต่ฉันนั้น ต้องอกตรม ทำไรไปให้เธอไปหรือเปล่า เธอเป็นคนเล่าคิดให้ดี ให้สาสม ฉันไม่เกี่ยว ไม่ยุ่ง ให้อกตรม แต่เธอห่อผลมความโหดร้ายใจเย็นชา
9 ธันวาคม 2547 15:46 น. - comment id 385670
เอ่อ อย่าว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลยนะ แบ่งหน้าแรกให้เพื่อนเขาบ้างสิ แอดวันละ3-4 เรื่องก็ดูเหมาะสมดีนะคะ คือเป็นคนตรงน่ะ อย่าโกรธกันนะคะ
10 ธันวาคม 2547 19:02 น. - comment id 386133
เธอทำให้ใจฉันนั้นแสนทุกข์ ไม่มีสุขสักหนต้องทนหนาว แม้แต่เข้าโรงบาลยังร้านราว ด้วยเธอไม่เคยเฝ้าห่วงใยกัน *-*กลอนน่ารักดีค่ะ*-*