:::กลอน 12 เมื่อโลกแล้งรัก 1 :::

ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์

ทะเลไมตรี    ไม่ปล่อยน้ำใจ   ขึ้นไปบนฟ้า
กับไออาทร  นิ่งนอนเกินกว่า   จะก่อปุยขาว
ทั้งเมฆเยื่อใย  ไม่ยอมกลั่นตัว  แต่หลัวอยู่พราว
จึงความเอื้อเฟื้อ เหลือแต่ซากผ่าว ของความร้าวฉาน
ก็เพราะโลกแล้ง น้ำจิตน้ำใจ   ไม่มีใยรัก
กระแสกาลหนัก   ไปทางกำไร หัวใจคูณหาร
จะแบ่งก็กลัว  ว่าจะไม่ถัว   ผลดอกเคยบาน
จึงการเจือจาน  แสลงหัวใจ   ของใครทั้งแดน
เมื่อนั้นจึงหัน   หมายจับมือกัน  มาปันศรัทธา
แต่โลกร้อนกว่า  จะจับหัวใจ  ได้ถึงหมื่นแสน
เห็นแต่ขอบเขต  ของความเกลียดชัง  เป็นดังแก่นแกน
ของวิสัยคน  ในอมรแมน   เขตแคว้นสากล

อุดมคติ  ของวงของคน   เหมือนโรคพรางไข้
ด้วยศาสนา  นั้นพาณิชย์ไป  จนใจสับสน
กับถือศรัทธา  เข่นฆ่าต่างบาง  ที่ถือต่างตน
เสกเงินเป็นมนตร์ ขยายศรัทธา  บูชาถ้วนนัย
จึงสัตว์สองเท้า  ก้มลงหมอบคลาน  เป็นการจำยอม
นักพรตโซผอม  หากถือธรรมา  เป็นเครื่องอาศัย
สัตว์ผู้-เมียอวบ   อวดขายหลายส่ำ  หมายทำกำไร
เวิ้งแมนสมัย  รื่นเริงโลกีย์   ขุนกายขายกาม
 
เงาผลประโยชน์   แผ่ทิศบิดเบือน  เหมือนม่านมายา
ถ้อยอันมุสา  แต่งคำเกินไข   ซ่อนภัยชวนขาม
ใครค้นความหมาย  ภัยร้ายคอกขุก  เป็นมาคุกคาม
น้ำใจใดงาม ถูกหยามเป็นเขลา ดูเบาไมตรี


รู้จักความลับ  รหัสชีวิต  ปกปิดดัดแปลง
ซ่อนเลศอันแพง  หมายเพียงซ้อนภัย  ขายได้เต็มที่
ผูกขาดเพียงขาย  เพื่อนตายตนยัง  ไร้ความหวังดี
แสงดาวริบหรี่  อารีเร้นหาย  พ่ายภัยแปลงพันธุ์
หมายผลภาษี   ใดดีใดชั่ว  ถัวทั่วทบเข้า
ผลตกลูกเต้า  บ่รับผิดชอบ ขีดกรอบเอ่ยกั้น
ออกแบบกฎหมาย ค้าคนอย่างควาย  บ่อายพงษ์บรรพ์
ตีทะเบียนหยัน  เหยียดกันโดยนัย  กำไรดึงแรง
อำนาจโดนเหนี่ยว   เกี่ยวก้อยการบาป  รวมหยาบโลนถ่อย
ขื่อแปก็ปล่อย  ให้พวกอธรรม  พากันกำแหง
ตีฆ่าผู้คน   จนหนำหัวใจ  บาปไม่สำแดง
ใครจนจ่ายแพง  ใครรวยฉวยฟรี  ภาษีเลี่ยงลด
ช่องว่างถ่างกว้าง   ต่างชั้นชีวิต   ต่างสิทธิ์ต่างแถว
วาบฝันอันแพรว  แค่พร่ำคำโต  ถ้อยโถโป้ปด
ชนแล้งน้ำใจ  ในโลกฉลฉ้อ   เก่งทรยศ
ภาพอนาคต   นี่อยู่ไม่ไกล  เร่งไวโดยเรา
ทะเลไมตรี    ไม่ปล่อยน้ำใจ   ขึ้นไปบนฟ้า
อีกไออาทร  นิ่งนอนเกินกว่า   จะกล่อมมวลเก่า
ทั้งเมฆเยื่อใย  ไม่ยอมกลั่นตัว  เพียงหลัวเร้นเงา
จึงความเอื้อเฟื้อ เหลือร่องรอยเศร้า  น้ำใจเราจาง
ฯ