พิศร่ำพิไลพิลาส

แก้วประเสริฐ

                       พิศร่ำพิไลพิลาส
          พระพายหวนครวญคร่ำเหมือนร่ำไห้
นกกรีดกรายรายเรียงเคียงนางหงส์
ทั่วแนวเนินพฤกษากลางป่าดง
ปักษาพงหลงเพ้อละเมอไพร
          เสียงชะนีหวีดร้องก้องหาผัว
กวางทรายมัวลิ้มหญ้าหน้าแมกไม้
เสือโคร่งเล่าเฝ้าชะแง้หมายแลไป
ช้างดงในโก่งร้องก้องแปร๊ดแปร๊น
          สกุณาตัวน้อยพลอยบินว่อน
ดงหญ้าอ่อนแหวกช่องดุจร่องแขน
ฝูงหมาป่าวิ่งกรูมุ่งสู่แทน
หนองน้ำแน่นเนืองนองสองฝั่งราย
          บ้างกินน้ำซ้ำบางตัวร้องเรียกโหย
ส่วนลิงโรยเถาวัลย์พันเป็นสาย
ควายป่าจ้องมองเขม่นเห็นเสือลาย
แรดกรีดกรายหมายเขม้นเน้นตามอง
          เจ้าหมูป่าพาลูกน้อยเดินอ้อยอิ่ง
ส่วนลูกลิงวิ่งเล่นเผ่นผยอง
แม่ลิงต้องดึงไว้มิให้ประลอง
ส่วนเสือร้องฮึ่มฮึ่มครึ้มกังวาน
          ดนตรีไพรสั่นสะท้านบันลือโลก
ไผ่โอนโยกเสียงคล้องซ้องประสาน
วิหคบนคบไม้ร้องก้องไพรวัลย์
เหล่าผึ้งนั้นบินว่อนอ้อนบุบผา
          มาลีเล่าโรยรินกลิ่นผันผวน
เหมือนชักชวนหมู่แมลงแฝงสรรค์หา
ให้คลึงเคล้าเล้าโลมโฉมสุดา
เพื่อมาลาจะได้แยกแตกพันธุ์
          จวบสุริยันผันผายใกล้เหลี่ยมโลก
ปิดฉากโบกอำลามาเสกสรร
รัตติกาลจะมาเยือนเป็นกำนัล
สิ้นสุดสวรรค์บนดินถิ่นป่าดง.
            ๙๙๙   แก้วประเสริฐ.   ๙๙๙