เทือกเขา เข้าล้อม อ้อมอกฟ้า ทาบทา แลรูป จูบแผ่นหิน กรอบกั้น คั่นเขต ของนาวิน นกถิ่น เท่านั้น จะสัญจร เขตเขา เหล่าล้อม อ้อมอกอกฟ้า แดดพา เพียงพาย สายลมอ่อน ไหวไหว ระยับ จับแสงรอน ในห้วง อาทร สงบเย็น ไร้คลื่น ตื่นซัด พัดกระหน่ำ เก็บงำ เงียบง่าย ไม่ให้เห็น ใต้น้ำ เชี่ยวธาร ผ่านลำเค็ญ ซ่อนเร้น รอยแผล แห่งฤดู หนีมา อ่อนล้า จากชายฝั่ง ผุพัง ความหวัง ทั้งอดสู เศษซาก ฝากฝัง กระทั่งปู ขยะอยู่ เรียงราย บนทรายทอง ขวดแก้ว แนวร้าว คราวทิ้งทอด อวดยอด บิ่นคม ข่มทั้งผอง เด็กวิ่ง เล่นไล่ ไม่เคยมอง ซิลอง เหยียบย่ำ กระหน่ำคม หญ้าทะเล ปาการัง ฝั่งสมุทร เสื่อมทรุด รากเน่า คราวเหง้าล่ม ใครฤา บอดใบ้ ใจโสมม เทถม วิสัย ใส่ทะเล!
หนึ่งนก ฤดูหนาว 2 ธ.ค. 2544 16:19 น. - ID 6556 
2979
2
0
2 ธันวาคม 2544 19:15 น. - comment id 22465
เป็นกลอนอนุรักษ์ธรรมชาติ ที่เพราะมาก ๆ มีความดีจังเลยจ้า....
3 ธันวาคม 2544 05:11 น. - comment id 22534
ได้อ่านแล้ว... เศร้าจัง... เพราะบ้านที่ตางจังหวัดติดชายทะเลเหมือนกันอะ...
27 มกราคม 2552 15:45 น. - comment id 146268
กลอนสนุกมากเลยค่ะ (ได้ความรู้ด้วย) อิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิ55555555555555from mai poj
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
