จะขอย้อน เวลา ห้าร้อยปี ลุ่มอิระวดี รุ่งเรือง เมลืองสวรรค์ มีเมืองใหญ่ ใกล้คีรี ศรีประจันต์ จอมราชันย์ ครองบัลลังก์ มั่งคั่งมี มหาดเล็ก คู่ใจ ไว้ปรึกษา น้อยวาจา ที่เฉลย เอ่ยคำนี้ ดีพะย่ะค่ะ คำเดียวค้ำ นำวจี ไม่เคยมี อื่นใด ในชีวี พระพิรุณ กระหน่ำ ซ้ำหลายหน ชลาชล หลากล้นมา พาราณสี พระราชา ร้อนรุ่ม กลุ้มฤดี ทำไงดี เจ้าเลขา จงว่าไป อันน้ำหลาก ท่วมมา หาลดละ ดีพะย่ะค่ะ เป็นแควคุ้ง ทั้งกรุงไกร มีกุ้งหอย ปูปลา มัจฉาใหญ่ ให้ข้าไท มีอาหาร อันสมบรูณ์ เมื่อพิรุณ สิ้นฤทธิ์ บพิตรนึก ทรงตรองตึก ใคร่ครวญ อย่าสิ้นสูญ ตกตะกอน ทั้งพารา อย่าอาดรู บริบรูณ์ ปฐพี ดีนักแล เกิดกบฏ ทรราช บังอาจคิด ทุจริต จิตชั่ว น่ากลัวแท้ เห็นครานี้ วิบัติลง คงจะแย่ ปรึกษาแต่ มหาดเล็ก เจ้าบอกมา ดีพะย่ะค่ะ ได้เรียนรู้ ดูสักหน จิตใจคน ใครจริงจัง ชังน้ำหน้า ก่อกบฏ ทรยศ คิดคดมา ได้รู้หน้า คนรักชัง ทั้งแผ่นดิน แล้ววันหนึ่ง พระราชา จะล่าสัตว์ องค์กษัตริย์ ประพาสป่า พนาสิณ ฝูงสัตว์ป่า พากัน ออกหากิน บนเนินดิน ทั่วไป ในไพรสัณฑ์ องค์ราชา คว้าเกาทัณฑ์ หวังหั่นชีพ ด้วยเร่งรีบ เล็งศรหา สัตว์ป่าพลัน พระกรถูก ศรบาด ขาดสะบั้น โลหิตนั้น เอ่อนอง ทั่วท้องไพร มหาดเล็ก เอื้อนเอ่ย ไม่เคยล่ะ ดีพะย่ะค่ะ ถูกคมศร พระกรหาย พระราชา ทรงพิโรธ โทษถึงตาย จงเอาหวาย โบยหลัง แล้วขังจำ ทั้งชีวิต ผูกพรวน ด้วยตรวนโซ่ ช่างยโส โอหัง ยังมาย้ำ ถูกขังลืม ต้องก้มหน้า มารับกรรม ด้วยบุญนำ จึงไม่ตาย วายชีวา จนหลายปี ตรอมตรมใจ อยู่ในคุก นั่งจุมปุ๊ก จับเจ่า เศร้าจริงหนอ หมดแรงหวัง กำลังใจ ให้แท้ท้อ เพียงแค่รอ อิสระภาพ ตราบสิ้นใจ ถึงวันหนึ่ง ราชันย์ เสด็จเดิน ทรงดำเนิน นิวัตน์ ล่าเลียงผา ออกดั้นด้น ค้นไป ในพนา พบคนป่า เป็นนักฆ่า ล่ากินคน เที่ยวจับเอา บ่าวไพร่ ไปเป็นเหยื่อ เอามีดเถือ หนังหนา ตาถลน ให้ถ้วนทั่วหญิงชาย ต้องวายชนม์ คนกินคน โอ้มนุษย์ สุดบรรยาย ก็ยังมี มนุษย์ บุรุษหนึ่ง ผู้เป็นถึง เชื้อพระวงศ์ องค์สุดท้าย แต่มีมือ ข้างเดียว น่าเสียดาย ฆ่าให้ตาย เอามากิน สิ้นชื่อเรา จึงปล่อยไป ไม่สน ค้นหาใหม่ พระราชา รอดตาย เสียดายเจ้า มหาดเล็ก ถูกขัง คำสั่งเรา ทรงโศกเศร้า สิ้นโกรธ ลดโทษทัณฑ์ ดีพะย่ะค่ะ คำนี้ ให้คิดถึง เจ้าของจึง รอดความทุกข์ ในคุกนั้น ด้วยวาจา เอ่ยคำ พร่ำจำนรร พาชีวัน รอดกรง จงใคร่ครวญ
เรไร 13 ต.ค. 2547 18:01 น. - ID 63515 
934
10
0
13 ตุลาคม 2547 18:21 น. - comment id 350307
ดีพะย่ะค่ะ
13 ตุลาคม 2547 18:29 น. - comment id 350313
อันมนุษย์สุดนิยมเพียงลมปาก จะได้ยากโหยหิวเพราะชิวหา แม้นพูดดีมีคนเขาเมตตา จะพูดจาจงพิเคราะห์ให้เหมาะความ อ่านแล้วดีจริง ๆ ค่ะ เลยเอากลอนข้างต้นมาให้อ่าน
13 ตุลาคม 2547 18:48 น. - comment id 350320
ชอบค่ะแต่แต่งแบบนี้ไม่เป็นอ่ะคะพี่ต่อขออ่านอย่างเดียวค่ะ
13 ตุลาคม 2547 20:06 น. - comment id 350349
ดีพะยะค่ะ..
13 ตุลาคม 2547 20:33 น. - comment id 350392
หน้าส่วนตัว
อิอิอิ ..
ดีจัง ..พะยะค่ะ..
..
13 ตุลาคม 2547 21:04 น. - comment id 350455
ดีพะยะค่ะ ท่านเร (ต่อ) เพราะคำนี้ น้องเขาถึงหายงอนเมก อิ_อิ +-*-+-*-+ +-*-+-*-+ปู๊ชายอารมดี๊ดี+-*-+-*-+ +-*-+-*-+
13 ตุลาคม 2547 21:05 น. - comment id 350457
ดี...พะยะค่ะ..
13 ตุลาคม 2547 21:18 น. - comment id 350483
มหาดเล็กต้องตอบว่า .. คิดดีหรือแล้ว พระเจ้าค่ะ
13 ตุลาคม 2547 21:25 น. - comment id 350491
ดีพะยะค่ะ ที่ให้เราเข้ามาป่วน แต่ไปดีกว่า ชะเว้บบบบ ^@^
13 ตุลาคม 2547 21:45 น. - comment id 350514
ดีพะยะค่ะ ตอบเลยนะแล้วถูกไหม อย่างไรตอบชอบถูกใจ โปรดตอบไว้ดีพะยะค่ะ อิอิ *-*แต่งได้ดีมากๆๆๆๆๆๆๆๆเลยค่ะ ชอบค่ะชอบมากๆๆๆๆๆด้วยค่ะ กลอนนะค่ะ อิอิ*-*
13 ตุลาคม 2547 23:33 น. - comment id 350646
...ดี..บัดเดี๋ยวนี้...พะยะค่ะ
14 ตุลาคม 2547 15:14 น. - comment id 350985
ในเรื่องดีดี..ก็มีเรื่องร้าย ในเรื่องร้ายร้าย..ก็มีเรื่องดี ........................................
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
