* * * * * * * * * เป็นแค่โต๊ะกับเก้าอี้ก็พอแล้ว ไม่ต้องเป็นแสงดาววามแววแต่อยู่ไกลถึงบนฟ้า อยากให้รักเราง่ายและสัมผัสได้เพียงปรายสายตา อย่างโต๊ะกับเก้าอี้ที่เสมอมาเป็นของคู่กัน * - -* ไม่ต้องเป็นโต๊ะกับเก้าอี้ชุดหรู แค่วางไว้แล้วบ้านจะมีกลิ่นความอบอุ่นอวลอยู่พอน่าฝัน วันใดที่อยู่ห่างก็ยังทำหน้าที่ไปตามวิถีของมัน แต่ถ้าใกล้--ก็จะหมายถึงความครบครันที่ยิ่งขึ้นไป - - หวังแค่ให้เรารักกันอย่างโต๊ะกับเก้าอี้ มีอิสระในชีวิตหน้าที่แต่แสนจะดูดีเมื่ออยู่ใกล้ ให้เราผูกพันแต่ยังเหลือที่ว่างระหว่างกันไว้หายใจ เนื้อที่พอให้รักได้เติบใหญ่ --ระหว่างกลาง * * * * * * * เมื่อวาน....มีคนส่งฟอร์เวิร์ดเมล์มาให้อ่าน เรื่อง โต๊ะ กับเก้าอี้ แค่อ่านชื่อก็รู้สึกคุ้น พอคลิกเข้าไปอ่าน ....นี่มันเรื่องที่เราเขียนเองนี่หว่า???!!!!!???? เลยนึกถึงกลอนบทนี้ขึ้นมา....ที่จริงกลอนบทนี้ ถูกเขียนขึ้นมาก่อน แล้ว บทความ เรื่อง โต๊ะ กับ เก้าอี้ ถึงตามมาทีหลัง ก็ดีใจ...ที่มีคนชอบถึงขนาดเอาไปฟอร์เวิร์ดอ่านต่อๆกัน จนกลับ มาถึง เรา โดย ที่คนฟอร์เวิร์ดมาให้ ไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าเราเป็นคนเขียน เอง....วันนี้เลยแอบปลื้ม ไปหยิบกลอนบทนี้ มาให้อ่านกันอีกครั้ง... ใครอยากย้อนกลับไปอ่านก็เชิญได้ค่ะ ลาก link มาให้ถึงที่http://www.thaipoem.com/web/scoopdata.php?id=2179 อ่านแล้ว ฝากเม้นท์ไว้ด้วยก็จะเป็นพระคุณอย่างสูง ใครอ่านแล้ว ก็อย่าหาว่า เอาของเก่า มาหากินเลยนะคะ แค่ อยากแบ่งปันให้อ่านกันทั่วๆ เท่านั้นเอง.... สำหรับ บทนี้ ต้องฝากทิ้งท้าย ไว้ก่อน เพราะ พรุ่งนี้ เป็นวันทำงาน ที่ต้องกลับไปหัวฟูยุ่งเหยิงอีกครั้ง พบกันใหม่วันหยุดหน้า นะคะ มิตรรัก แฟนเพลง คิดถึงถนนสายเก่า วันละนิดจิต แจ่มใส (ลูกทุ่งไปเปล่าเนี่ยะ)
2 ตุลาคม 2547 13:50 น. - comment id 342738
จะกลับมาตอบ คอมเม้นท์ ทุกคน อีกที นะคะ
2 ตุลาคม 2547 14:16 น. - comment id 342749
นอกจากจะแต่งกลอนเพราะแล้ว ยังเขียนร้อยแก้วได้น่าอ่านมากๆค่ะ นี่ไม่ได้ชมนะ..เพราะรู้สึกอย่างนี้จริงๆ (เด๊วจะหาว่าเราเป็นหน้าม้าอีก อิอิ) ชื่นชมน้องสาวเสมอเลยค่ะ
2 ตุลาคม 2547 15:54 น. - comment id 342793
++ขอเป็นแค่รองเท้าข้างซ้าย.. ++ ++ ให้เธอเป็นรองเท้าข้างขวา.. ++ ++ ความรักจะเป็นอย่างไรก้อคงไม่น่ากลัว ++ ++ ซ้ายกับขวาจะไปด้วยกันตลอดกาล ++ +++++++++++++++++++++++++++ มาเยี่ยมจ้า... ^___^
2 ตุลาคม 2547 18:07 น. - comment id 342859
มาเป็นกำลังใจเจ้าคะ
2 ตุลาคม 2547 20:10 น. - comment id 342915
เรน ..ชอบมากเลยคะ.. ไม่รู้ ..พี่หนึ่ง ..หายไปไหน นะคะ.. ..เรน ..ฝากบอก ..พี่หนึ่งด้วยนะคะ.. ..เรน คิดถึง ..บทกวี ..และความรู้สึก .. ..ที่พี่วา ..กับพี่หนึ่ง ..เขียนมากเลยคะ.. ..บทกวี ..อันนี้ ..เรนก็มี ..ในไดฯ นะคะ.. คิดถึง .. พี่วา ..นะคะ..
2 ตุลาคม 2547 20:13 น. - comment id 342917
เป็นรักที่ง่าย ๆ สบาย ๆ ดีครับ เมกอยากได้รักอย่างนี้จังครับน้องวา สื่อความรักที่เป็นอิสระได้ดีมากครับ +-*-+-*-+ +-*-+-*-+คนในนิยาย+-*-+-*-+ +-*-+-*-+
2 ตุลาคม 2547 20:26 น. - comment id 342923
ตกลงมาเล่นสมมุติกับพี่ชัยไหมล่ะ น้องวาจะเป็นโต๊ะหรือเก้าอี้จ๊ะ โต๊ะคู่กับเก้าอี้ พี่ชัยนี้คู่กับใคร น้องวามาดีใจ ที่ได้พบเกือบทุกวัน หวังว่าคงจะไม่ทิ้งกันไปอีกนาน.....นะครับ
3 ตุลาคม 2547 11:56 น. - comment id 343124
สวัดีครับ............. มาเป็นกำลังใจให้คนที่แสนดี กำลังใจจากข้างในส่วนลึก ไม่ต้องฝึกต้องหามาให้เห็น จะแดดร้อนตอนสายจนบ่ายเย็น จะคอยเป็นกำลังใจให้ดนดี
3 ตุลาคม 2547 16:36 น. - comment id 343278
เคยอ่านบทความของพี่วาแล้ว .. ยิ่งมาอ่านกลอนก้อยิ่งเพราะอ่ะ ... เพราะจริงๆๆๆๆ .. เลยนะคะ .. .. ขอเก็บนะคะ ^^
9 ตุลาคม 2547 23:59 น. - comment id 347679
เคยอ่าน..มาแล้ว..ไม่รู้ว่ากี่รอบต่อกี่รอบ.. เหมือนกับอ่านใจ.. คนเขียนไปด้วย...
25 ตุลาคม 2547 12:46 น. - comment id 357001
เจ๋งจังเลยค่ะ กลับไปอ่านของเก่ามาด้วยแระ ชอบจังงง!! นัสก้อมีโต๊ะที่อยากเป็นเก้าอี้เพียงตัวเดียวของเค้าเหมือนกานเนอะคะ เหอๆ *** ^______________________^ ***