น้ำตาคนเลว!

ฟา

หยาดน้ำที่นองจากสองตาฉัน
รู้ดีว่ามันไม่เคยมีคุณค่า
ความเก็บกดข้างในที่กลั่นเป็นน้ำตา
ไม่เคยปรารถนาว่าใครจะมาเข้าใจ
   ในเมื่อคนอย่างฉันมันนอกสายตา
คงจะไม่มีปัญญาเรียกร้องอะไรได้
เพราะฉันมันคนมีประโยชน์แค่เพียงที่ระบาย
จากอารมณ์มากมายที่สาดใส่กันมา
   หลายครั้งหลายหนมันสุดจะทนไหว
ต้องบังคับให้ทำเข้มแข็งไว้เหมือนไม่หนักหนา
ก้าวผ่านจนพ้นทุกคนจนลับตา
ก่อนกายจะสะท้านเพราะหัวใจอ้อนล้าเหลือทน
   ฉันมันแย่หรือเลวร้ายมากใช่ไหม
ฉันถึงได้ถูกพลักจมทุกข์ทุกหน
ฉันผิดหรือที่หวังดีกับทุกคน
จนถูกมองเป็นคนที่แสนเลว
   หากจะนึกเอาแค่ตัวเองรอดเท่านั้น
ไม่สนว่าใครมันจะแหลกเหลว
คงไม่มีใครเข้าใจฉันผิดว่าแสนเลว
คงจะไม่ต้องปวดร้าวเหมือนอยู่ในเปลวไฟความทรมาน
   มันน้อยใจ เหนื่อยใจ แสนผิดหวัง
หลากอารมณ์โถมประดังบีบคั้นราวจะสังหาร
ปล่อยน้ำตาไหลไปกับสายเลือดดั่งสายธาร
รู้สึกแสบแขนซ่านถึงขั้วใจ
   ฉันมันบ้าบัดซบสุดงี่เง่า
ที่เก็บเอาแต่ความเศร้ามาเก็บไว้
กรีดตัวเองให้เจ็บให้สาใจ
นี่เห็นไหมเลือดจากใจสูบฉีดมา
   ปล่อยตัวเองใต้ฝักบัวจนตัวซีด
รอยที่มีดกรีดเอาไว้ยังแดงจ้า
เลือดยังซึมไปกับน้ำไม่สร่างซา
น้ำจากตายังไหลรินไม่เสื่อมคลาย
   ฉันก็แค่คนขี้ขลาดก็เท่านั้น
ก็สมแล้วที่ใจมันเจ็บไม่หาย
ปากมันหนักหวังดีนักก็ควรตาย
โง่มากนักแก้ไม่หายไม่รักตัวเอง
>>ทำไมกันนะ ทำไม?
การที่ทำดี หวังดีต่อใคร ๆ  เสมอ เพื่อให้ความเลวร้ายที่จะเกิดขึ้นกลายเป็นความปรกติราบรื่น
จะต้องเจอแต่ความรานร้าว...
ทุกคนต่างไขว่คว้าหาความสุขของเขา
แต่เราก็ยังจะคอยหยิบยื่นสุขเพิ่มให้อีก
โดยที่กันสิ่งจะกระทบกระเทือนความสุขของเขาไว้ เท่าที่จะทำได้
แต่...ตัวเราเองกลับต้องตกจมอยู่แต่กับความทรมานในจิตใจ
โดยที่ไม่สามารถจะให้ใครมารับรู้ด้วยได้
หรือ...เป็นเพราะเราลืมหนทางที่จะหาความสุขใส่ตัวเองไปแล้วนะ
มันไปทางไหนกัน?