เดิน เดิน เดิน ..................ไป

ดาหลา & ปะการัง

หกกันยาแล้วนะฉัน
วันเวลาช่างผ่านไปได้รวดเร็วจริงๆๆ 
ฉันเดินทางไป กับกาลเวลา ในแต่วัน
แต่ละวินาทีนั้น.......มีค่าและมีความหมายเหลือเกิน
ฉันไม่รู้หรอกว่า เวลาที่ผ่านมา
มีสุข ทุกข์ เจ็บ....เนือง ๆ 
ไม่รู้หรอกว่าใครเป็นคนลิขิตให้เป็นไป
เคยได้ยินว่า.........ฟ้ากำหนดให้
แต่คนที่เดิน คือเรา ขาของเราเอง
เคยถาม ใจตัวเอง เสมอว่า.....
เดินด้วยขาของตัวเอง แล้ว ทำไม 
ทำไม มันไม่ใช่อย่างเราคิดละนั่น
ทำไม ต้องเจออะไรที่ไม่อยากเจอ
พบอะไร ในสิ่งไม่อยากพบ
อยาก เจออยากพบ
ใคร หรือ สิ่งไหน ทำไม ต้องมีอันพลัดพราก
จนอยากนึกถามว่าฟ้า กำหนดมาให้ด้วยหรือว่าต้องมี
อุปสรรค์.............ในการเดินทางเล่านั่น.......
อยากบอกไปว่า...........ไม่อยากเจออ่ะ
คุณอุปสรรค์.....................เนี๊ยะ.............ไม่อยากเจอ....เลย
ทุกวันนี้ ไม่ค้นหา และไม่ร้องขอ 
ขอร้อง......สิ่งใด ๆจาก ฟ้า............
เพราะรู้ว่า ถึงอย่างไร ฟ้าก็ไม่ให้
ค้นหาไป ก็ไร้ประโยชน์............ที่จะไขว่คว้า
จะรอคอย...................
เดินไปตามทาง ที่เป็นเส้นทางที่เราเลือก
เลือกแล้ว อย่างที่ตั้งใจ..........ที่ได้กำหนด
กำหนดเองด้วยใจ ด้วย หนึ่งสมอง
สองมือ และ สองขา ของฉันเอง
เพราะคิดว่า ไม่คิดและไม่หวัง ว่า.............
ฟ้าจะ ให้ได้ ถ้า ตัวเราไม่เริ่มเอง 
ฟ้าก้อไม่สามารถที่จะหาให้ได้หรอก.........ใช่ไหม
ดาหลา ปะการัง