นางงามตู้กระจก

ผู้เฒ่า

จากถิ่นฐานบ้านป่าเคยอาศัย
สู่เมืองใหญ่ดิ้นรนเพื่อค้นหา
หลีกหนีความลำเข็ญที่เป็นมา
เพราะเงินตราทางใหม่จึงใคร่ลอง
        เจ้านกน้อยโผผินบินจากดอย
ติดตามรอยความฝันมั่นสนอง
สู่เมืองกรุงศิวิไลซ์ดังใจปอง
ถึงครามองนึกหวั่นใจสั่นคลอน
       มองถนนเห็นรถแล้วหดหู่
จอดกันอยู่เป็นแพแลสลอน
ค่อยค่อยคืบดุจทากยากจะจร
ร้อนก็ร้อนคิดจะไปหนใดกัน
       นกน้อยจากพฤกษ์พนาราคาต่ำ
รอยเท้าย่ำสอบถามหาความฝัน
ผ่านเพลาเหนื่อยกายมาหลายวัน
คิดจะสรรงานดีมิมีมา
  
       สังคมเมืองอลวนต่างคนอยู่
มิอาจรู้น้ำใจยากใฝ่หา
มือใครยาวสาวเพลินหาเงินตรา
เรื่องคุณค่าน้ำใจมิใคร่มี
        เป็นสาวดอยด้อยงามความรู้ต่ำ
ตัดใจจำสัมผัสความบัดสี
เลือกไม่ได้โผ. ลงดงโลกีย์
เอาร่างพลีสนองค่าตัณหาชาย
        เป็นหมอนวดอวดร่างในอ่างน้ำ
เขาขย้ำโหมขยี้ศักดิ์ศรีหาย
ร่างอาภัพชอกช้ำสิ้นคำอาย
ขายร่างกายเป็นเป้าให้เข้าโรม
       น้ำตารินเอ่อนองริมสองแก้ม
ยามแต่งแต้มเพิ่มสินประทินโฉม
เป็นนางงามให้เขาเข้าตระโบม
ร้อยชายโถมโลมเล้าเอาแต่ตน
         คล้ายเป็นผักเป็นปลาเขามาเลือก
เงินดังเชือกมัดสายตะพายสน
เปรียบเป็นควายหรือเห็นเราเป็นคน
สู้ยอมทนเพื่อปากท้องที่ต้องกิน
        เป็นเนื้อนวลในอ่างไร้ทางเปลี่ยน
ชายวนเวียนเปลี่ยนพบมิจบสิ้น
ร้อยพันชายตอกตราเป็นอาจินต์
รอยมลทินคราบชั่วติดตัวตาย
       เพลาผ่านนานมาหมดค่าสาว
เปรอะคราบคาวทรุดโทรมเพราะโหมขาย
ณ.ที่นี้ความสดหมดทั้งกาย
ต้องโยกย้ายเปลี่ยนตู้ดูลำเข็ญ
        วัฎจักรนางงามตู้กระจก
ในหัวอกหม่นหมองใครมองเห็น
หวังลืมตาอ้าปากคงยากเย็น
ความจำเป็นทั้งส่วนตัวและครัวตน
        พ่อและแม่แก่ชราต้องหาเลี้ยง
มิอาจเลี่ยงหลบผลัดแม้ขัดสน
น้องเล็กเล็กเรียงรายอีกหลายคน
น้ำตาหล่นทุกครายามหากิน
       ใครใครชมเพียงชู้เอ็นดูผ่าน
ลิ้มความหวานสลายก็หายสิ้น
หมุนเวียนผลัดผ่านมาเป็นอาจินต์
ค่าเพียงดินผ่านชายเพียงหมายเงิน
        นั่งมองผ่านกระจกหัวอกเศร้า
บางครั้งเหงาคิดรักก็จักเขิน
จะมีใครหมายปองมิมองเมิน
ช้ำใจเกินเรื่องคู่กับผู้คน
       เปรียบดอกไม้ริมวิถียังดีกว่า
ยังมีค่าใช้ประดับกับถนน
ชีวิตหญิงรันทดต้องอดทน
ค่าของตนกับดอกไม้ยังไกลกัน
       บริการปลดเปลื้องเรื่องความใคร่
พลั้งเผลอไปติดโรคต้องโศกศัลย์
ติดเชื้อร้ายประทุษหยุดชีวัน
ชีวิตสั้นนับถอยคอยเวลา
        เจ้านกน้อยหมดท่าน้ำตาล่วง
สำนึกห่วงคนบนดอยจะคอยหา
มิอาจอยู่ดูแลพ่อแม่ชรา
อนิจจาใครลิขิตชีวิตเรา
       นี่นะหรือชีวิตคนอยู่บนโลก
ทางสายโศกมิสดใสดั่งใครเขา
หาความชื่นสุขสันต์มาบรรเทา
เหมือนหาเงาเข็มล่วงห้วงสายชล
       จิตมนุษย์สุดลึกเกินนึกนัก
มันยอกยักแยกยอนย้อนฉงน
ดั่งรากไม้งอกรกช่างวกวน
เหมือนใจคนสัปดนวกวนเวียน
       ชีวิตของนางงามตู้กระจก
สกปรกคนเดียดกระเบียดกระเสียร
คราบโลกีย์คลุ้งฉาวคาวจนเอียน
มิอาจเปลี่ยนคำประนามนางงามคาว
       ใครจะรู้จะเป็นผู้เห็นค่า
ผู้หญิงหา กินกามขายความสาว
ชีพมลายปลดเปลื้องจบเรื่องราว
แม้ถึงคราวจบสิ้นก็ยินดี
        รับจดหมายจากแม่แกบอกว่า
พ่อชราป่วยมากจะพรากหนี
คงไม่นานยากอยู่มาดูที
ก่อนไม่มีโอกาสคงขาดใจ
       เคราะห์กระหน่ำกรรมซ้อนถึงตอนเศร้า
โรคก็เร้ารุมจับเกินรับไหว
ทางบ้านมีเรื่องร้อนต้องจรไป
และคงไม่กลับมาขายค่าคน
       เก็บสมบัติพัสถานออกขานขาย
คนใกล้ตายลำบากยุ่งยากขน
ขอเหลือเพียงคราบชั่วติดตัวตน
กลับขึ้นบนดอยสงบหลบจากกรุง
       เตรียมข้าวของหยูกยาเสื้อผ้าฝาก
หมากแห้งตากปลาเค็มใส่เต็มถุง
ของกำนัลฝากน้าพี่ป้าลุง
ทั้งน้องนุ่งแม่พ่อที่รอคืน
       ต้องลาแล้วเมืองกรุงมุ่งสู่ป่า
หลั่งน้ำตาคลาไคลใจสะอื้น
ขายศักดิ์ศรีเจ็บจำต้องกล้ำกลืน
และขมขื่นชีวิตต้องปลิดปลง
       นั่งรถไฟยาวนานกลับบ้านเก่า
เบื้องหลังเศร้าเบื้องหน้ายิ่งพาหลง
จะอยู่ได้นานไหมใจพะวง
อาการทรงกับทรุดมิหยุดรอ
       ตามผิวกายแผลพุ  ปะทุหนอง
นัยตาหมอง แววซ่อนวิงวอนขอ
เป็นโรคเอดส์ระกำก็ช้ำพอ
อย่าได้ล้อ ท้ออายด้วยสายตา
       สุดปลายทางรถไฟยังไกลบ้าน
ต้องโดยสารรถไปอีกไกลหนา 
ละจากรถซมซานผ่านพนา
ใช้เวลาจึ่งคล้อยลุดอยบน
       คำนึงหวนชวนสลดทุกบทบาท
ลิ้มรสชาติรันทดสลดผล
สิ่งสุดท้ายได้รับสำหรับตน
คือทุกข์ทนยลแค่กระแสกรรม
       จะโทษดินโทษฟ้าก็หาไม่
โทษหัวใจบัดสีที่ถลำ
สู่ห้วงกาเมสิกขาฯค้าประจำ
จนต้อยต่ำหมดค่ามิว่าใคร
      รถยังวิ่งเดินหน้าน้ำตาเปื้อน
มันวิ่งเคลื่อนตามรางที่วางให้
แต่ชีวิตสิ้นรางสิ้นทางไป
จะมีใครเวทนาหันมามอง
      ถึงจุดหมายสถานีที่สุดท้าย
ต้องตะกายแรงหญิงยกสิ่งของ
มิมีใครคอยขยับเข้ารับรอง
ชายตามองทำแสดงแล้วแกล้งเมิน
      กะเร่อกะร่าแถวหน้าสถานี
มองไป่มีรถเข้าสู่เขาเขิน
ละล้าละลังชีวิตคิดจะเดิน
ก็เหลือเกินเดินย่ำจะลำเค็ญ
     หารถเหมาตัดใจรีบไปก่อน
ต้องคอยซ่อนแผลไว้มิให้เห็น
กว่าจะถึงเชิงดอยคงคล้อยเย็น
จะทันเห็นหน้าพ่อไหมหนอเรา
      จากไปนานบ้านเมืองประเทืองผล
ทุกแห่งหนถนนสร้างเชื่อมทางเขา
ป่ารกชัฎเคยเคียงกลับเกลี้ยงเกลา
ผู้ใดเผาผลิกป่าเป็นนาคร
       คนชั่วตัดทำลายแอบขายป่า
ยังเชิดหน้าคร่อมตอคอ สลอน
พณฯท่านหน้าหนามิอาทร
ใครจะค่อนฉ้อฉลมิสนใจ
       เป็นเพียงคนธรรมดาใกล้ลาโลก
สิ้นสายโศกใยปลงอสงไขย
มิเคยคิดวกเวียนเบียดเบียนใคร
แต่ยังไกลคำว่า..ข้าก็คน
       มองผู้สาวละอ่อนตอนกำดัด
จิตประหวัดห่วงหาน่าฉงน
อธิษฐานอย่าคอยย้อนรอยตน
หลีกให้พ้นถนนบาปตราบนิรันดร์
       ถึงเชิงดอยสิ้นถนนรถยนต์วิ่ง
รถจอดนิ่งคนสลดหมดความฝัน
ผีคืนหลุมแพ้แสงแห่งตะวัน
เราเช่นกันกลับดอยมาคอยตาย
       สังขารกร่อนอ่อนเพลียละเหี่ยโหม
ร่างทรุดโทรมโรค รั้งกำลังหาย
พะรุงพะรังเดินอ่วมเหงื่อท่วมกาย
มองจุดหมายขาสั่นประหวั่นใจ
        ตะวันรอนอ่อนมัวสลัวแสง
คนสิ้นแรงก้าวขาน้ำตาไหล
หนทางชันลำบากยังยากไกล 
ต้องเดินไปใจมั่นกลั้นน้ำตา
       เจ้านกน้อยขมขื่นคิดคืนคอน
จะหวนย้อนรังเก่าบินเข้าหา
ปีกพิการกระพือยื้อเวลา
สุดอ่อนล้ายังฝืนจะคืนรัง
         กระเซอะกระเซิงเดินย่ำจนค่ำมืด
  เดินจนหืดขึ้นคอรอความหวัง
มีสักคนผ่านด้วยช่วยประทัง
พาไปยังกระท่อมน้อยที่คล้อยมา         
        แสงกระจ่างจันทร์ส่องลงต้องร่าง
สิ้นแรงย่างเยื้องกรายจะไปหา
ทรุดลงนั่งร้องไห้ในพนา
หมดปัญญาเหนื่อยเกินจะเดินไป
      พื้นสะเทือนเสียงสะท้อนย้อนเข้าหู
ยินเสียงรู้เหมือนม้าวิ่งมาใกล้
ตะโกนก้องร้องลั่นสนั่นไพร
กระโจนไปไม้มือกระพือวน
      ชะงักงันพระนั่งบนหลังม้า
มองสีกาด้วยจิตคิดฉงน
ร้องถามว่าเจ้านี้ผีหรือคน
ใยพิกลป่าเปลี่ยวอยู่เดียวดาย
      จะไปไหนเส้นทางระหว่างป่า
จะค้นหาอะไรสิ่งใดหาย
เดินในป่าทุกข์ยากลำบากกาย
จงขยายบอกเล่าเรื่องเจ้ามา
       ยกสองมือขึ้นพนมแล้วก้มกราบ
ลำดับภาพเล่าหวนกลับครวญหา
ถึงพ่อเฒ่าเจ็บไข้วัยชรา
ขอเห็นหน้าครั้งสุดท้ายก่อนสายไป            
     พระคุณเจ้ากล่าวว่าสิกาเอ๋ย
กรรมแล้วเอยเราจะแจ้งแถลงไข
พ่อของเจ้าทิ้งถิ่นเพิ่งสิ้นใจ
เมื่อยามใกล้พลบค่ำย่ำระฆัง
      สิ้นเสียงสุด ดุจสิ้นทั้งวิญญาณ์
หลั่งน้ำตาโศกสลดเพราะหมดหวัง
พ่อสิ้นแล้วสังขาร์ละล้าละลัง
ทิ้งคนหลังดูใจไปไม่ทัน
      พระคุณเจ้าร้องสั่งให้รั้งอยู่
จะหาผู้ช่วยไปจากไพรสัณฑ์
สั่งสิ้นเสียงขยับม้าลับตาพลัน
เสียงสนั่นม้าวิ่งดั่งทิ้งนาง             
       เย็นยะเยือกเจ็บแปลบลมแนบหนาว
กายร้อนผ่าวไข้รุมเข้าสุมร่าง
นัยตาจ้องเพ่งพิศหลงทิศทาง
สรรพางค์ปวดร้าวเกินกล่าวคำ
       ระลึกภาพนางงามนั่งตามตู้
ลำดับผู้คนผ่านเคยขานขำ
ลำดับชายเคยค้าขาประจำ
บ่นพึมพำพร่ำเปรอะถ้อยเลอะเลือน
      น้ำตารินไหลย้อยอุ่นรอยแก้ม
รอยยิ้มแกมแซมสลดประชดเหมือน
รู้สัญญาความตายจะกรายเยือน
สัญญาณเตือนว่าชีวิตจะปลิดปลง
       คิดถึงพ่อรอก่อนจะย้อนหา
ถึงเวลาตามไปคงไม่หลง
คิดถึงแม่ถึงน้องร่วมพ้องพงศ์
แล้วล้มลงสิ้นสายลมหายใจ         
       อนิจจาใครลิขิตชีวิตหนา
ใครจะหาถ้อยแสดงแถลงไข
ทุกเรื่องราวลำเข็ญที่เป็นไป
พรหมหรือใครลิขิตขีดให้เดิน
        หนึ่งชีวิตจบสิ้นโอบดินสอน
อุทาหรณ์สอนเราจากเขาเขิน
ดำรงชีพดีชั่วอย่ามัวเพลิน
ค่อยค่อยเดินมั่นคงอย่าหลงทาง
       บทสุดท้ายนางงามตู้กระจก
มิใช่ยกคนยากมาถากถาง
หยิบประเด็นเห็นค่าจับมาวาง
เพียงจะสร้างแนวให้สอนใจกัน.@