เปลี่ยวฤทัยอาลัยหวน

แก้วประเสริฐ

       ตะวันใกล้สนธยามาเยือนลา
บนหน้าผามองฟ้างามผ่องใส
มวลหมู่เมฆขาวผ่องล่องลอยไป
แสนไฉไลได้ดั่งพิมานแมน

       อาณาเขตกว้างใหญ่ใต้เบื้องอาสน์
ทอดลดลาดลงไปไกลสุดแสน
สายธารน้อยย้อยหลั่งแยกดินแดน
แบ่งเขตแคว้นไหลแยกแตกเป็นแนว

       อาทิตย์อัสดงคงพาแสงลับล่วง
วนากั้นช่วงดวงตะวันตลอดแถว
ความมืดแผ่กระจายรายรอบแนว
สายลมแผ่วชุ่มชื่นรื่นฤทัย

       บุหลันได้ลอยเลื่อนเยือนขอบฟ้า
สีนวลจ้าสาดสว่างกระจ่างใส
ประกายพรึกผนึกแสงอยู่รำไร
ดาวทั้งหลายขจายทั่วท้องนภา

       พระพายพัดกวัดไกวภูษาไหว
น้ำค้างไล้กายติดจิตเสน่หา
ผ้าผืนน้อยร้อยชั่งของกานดา
รัดกายาคลายหนาวที่เข้าเยือน

       อากาศเย็นเป็นหมอกมาโลมเร้า
คิดถึงเขาเคล้าสไบใจเสมือน
แม่พุ่มพวงดวงมณีแนบอกเตือน
 อย่าลืมเลือนผ้าน้อยที่ห้อยไป

       หวนคำนึงพึงคิดจิตว้าวุ่น
ที่ชุลมุนหมุนไปใจหวั่นไหว
เปรียบชีวิตปิดกั้นบังตาไว้
ยากจะใช้ชีวิตผิดแผกกัน

       จนดาวเดือนคล้อยลอยลับขอบฟ้า
ท้องนภาอุษาพากระจ่างสันต์
เสียงไก่แก้วแว่วส่งสำเนียงพลัน
เปิดรอยกั้นนั้นเบิกม่านบังตา.    

                     แก้วประเสริฐ.